Libanon is geen populaire vakantiebestemming – en de waarheid gebiedt te zeggen dat ik hier niet zou zijn als het niet voor een belangrijk deel was voor mijn werk. Maar zou het een vakantiebestemming kúnnen zijn?

De gemiddelde Nederlander kent het land alleen van de Burgeroorlog en van de oorlogen die Israël heeft gevoerd tegen de PLO en de Hezbollah. Maar Libanon is momenteel betrekkelijk rustig, het heeft prachtig natuurschoon, er zijn monumenten uit alle historische tijdperken, er zijn goede hotels, de mensen zijn opvallend aardig en je zou er op één dag kunnen skiën en snorkelen. Je zou zeggen dat het alles biedt wat een toerist kan verlangen.

Niet dat Libanon het aards paradijs zou zijn. Ik blogde al over de zeven jaar geleden vermoorde journalist Samir Kassir. In de stad Tripoli in het noorden staan twee bevolkingsgroepen elkaar naar het leven. In het zuiden vormt Hezbollah een staat-binnen-de-staat. De laatste tijd zijn er veel vluchtelingen uit Syrië, nog afgezien van de vele afstammelingen van de vluchtelingen uit Palestina. Twee maanden geleden is in Beiroet een bom afgegaan waarbij acht doden zijn gevallen.

Dat zijn er dus negen te veel, en daar handelt men dan ook naar. Wie momenteel in het bestuurlijke centrum van Beiroet komt, wordt geconfronteerd met scherpe veiligheidsmaatregelen. Nu waren er ook in april, toen ik voor het laatst wandelde door deze wijk, straten afgezet voor autoverkeer, en ook waren er toen bewakingsmensen die je tegenhielden als je foto’s wilde maken in de buurt waar de politici wonen, maar het oogt nu allemaal wat intensiever. Ik kan me niet herinneren eerder rollen prikkeldraad te hebben zien liggen, klaar om over de straat te worden getrokken.

Dit klinkt allemaal vreselijk en het zou ook niet nodig moeten zijn, maar toch kan ik de vooroordelen over Beiroet niet bevestigen. Dit is een geweldige stad, waar je je meteen op je gemak voelt. Gek genoeg zijn er geen echte, unieke monumenten, vergelijkbaar met de citadel van Aleppo, de Umayyadenmoskee van Damascus, het centrale plein van Isfahan, de Tempelberg in Jeruzalem of de piramiden bij Cairo. Er is in Beiroet niets dat je gezien moet hebben. De archeologische resten op de zogeheten tell zijn een lachertje.

Of toch, Beiroet heeft wél een uniek monument: het Nationaal Museum. Daar staan de voornaamste archeologische vondsten uit het land, waaronder een Egyptische collectie van de allerhoogste kwaliteit. Verder zijn er voorwerpen uit de Fenicische steden Sidon en Tyrus, uit het Romeinse Beiroet en uit de nederzettingen in de Bekaa-vallei. Het is prachtig opgesteld in een speciaal voor dit doel gebouwde ruimte, en goed toegelicht in het Arabisch, Frans en Engels. We kwamen er veel kinderen tegen, waarvan de jongens allemaal zonnebrillen droegen zoals de Koreaanse zanger Psy terwijl de meisjes informeerden of ik Justin Bieber kende. De wereld is klein.

Er zijn miljarden gestoken in Beiroets nieuwbouw, die vaak heel mooi is. Met het restaureren van oude huizen is men wat minder voortvarend, maar een Ottomaanse villa aan de voormalige Groene Lijn die tot voor kort vooral opviel doordat er nog kogelgaten in zaten, wordt inmiddels opgeknapt.

Het geluk in deze stad zit echter niet in één museum en moderne architectuur. Je vindt het als je een kop koffie drinkt in de bistro tegenover het museum. Of als je, terwijl je in een in een kerk bent, een muezzin hoort oproepen tot gebed. Of als je in een museum met kleinkunst onverwacht stuit op een paar Palmyreense grafportretten. Als je op zondagmiddag ziet hoe mensen, op hun best gekleed, door de stad flaneren. Als je van de ene naar de andere boekhandel wandelt – en er zijn hier opvallend veel goede boekhandels – op zoek naar dat ene boek, dat altijd ergens voorradig blijkt. Als je een waterpijp zit te roken met een glas “minted lemonade”.

Zoals gezegd is Beiroet het aard paradijs niet. De foto hierboven toont het koffiekopje dat een restauranthouder nog elke dag neerzet voor een gast die vroeger dagelijks bij hem langs kwam: de vermoorde oud-premier Hariri. De vrede is broos, maar de kinderstoel die tevens op de foto is te zien, toont dat men ook denkt aan de toekomst.