Als iemand door de politie wordt verhoord en toegeeft dat hij iets heeft misdaan, dan heet dat een bekentenis. Naar mijn idee zeg je dat alleen als iemand iets toegeeft dat werkelijk verkeerd was: je bekent dat arsenicum deed in de koffie van je schoonmoeder, maar je erkent dat je ervan droomt astronaut te zijn.

Ik heb het voor de zekerheid nog even nagezocht in de Van Dale, maar ook daarin lees ik dat “bekennen” wil zeggen dat je uitkomt voor iets dat echt verkeerd is. Het is geen juridische term, maar het woord maakt duidelijk dat datgene wat wordt toegegeven, niet is zoals het hoort.

Homoseksualiteit is geen misdrijf en is ook geen overtreding. Het is daarom dat ik me wat stoor aan het taalgebruik van een stukje 9 januari in Trouw:

Met de openlijke bekentenis van Thomas Hitzlsperger dat hij op mannen valt, is er weer een stap gezet in de strijd voor acceptatie van homoseksualiteit binnen de voetbalwereld.

Vanwaar zo’n formulering? Ik ken Trouw niet als een krant die homo’s terug in de kast wil hebben. Misschien is er een journalist aan het woord die niets moet hebben van homoseksualiteit en zich freudiaans verschreef toen hij het ANP-persbericht bewerkte, maar je zou denken dat er dan een eindredacteur is die ingrijpt.

Natuurlijk kunnen er best twee journalisten even niet opletten, maar het resultaat is onprettig. Vooral als je een paar pagina’s eerder in dezelfde krant het verhaal leest van twee lesbiennes uit Assen die al acht maanden worden getreiterd door zes jongens uit de buurt en nu hebben besloten de stad te verlaten.

Ik wil niet op elke slak zout leggen. Journalisten zijn mensen en mogen zich ook wel eens verschrijven. De auteur van dit stukje is niet verantwoordelijk voor alles wat fout gaat. Maar dit soort taalgebruik moet ook niet onopgemerkt blijven. Dus schrijf ik dit stukje, als een bescheiden kuch om de spreker te laten merken dat woorden betekenissen hebben en dat je daarmee zorgvuldig moet omgaan.