Inmiddels hoor ik hoe mijn huisgenoten wakker worden. Voetstappen in het trappenhuis, deuren die in het slot vallen, kranen die beginnen te lopen. Ook aan de andere zijde van het blok, aan de overkant van de binnentuin, zijn de lichten aangegaan. Ik kan mensen zien lopen. Verschillende kijken uit het raam om te zien wat er aan de hand is.
We wonen hier boven een supermarkt die zich uitstrekt van de Bilderdijkkade naar de Bilderdijkstraat. Er is ook en sportschool die zich diep de tuin in uitstrekt en ik geloof dat er nog wat andere winkels zijn. Ze hebben ventilatoren op het dak die je de hele dag hoort zoemen. Het is meestal niet heel storend.
Gisteren werd er vroeg op de avond aan een van die rotoren gewerkt. Vanmorgen om kwart over zes begon een ervan te draaien maar er is misschien iets verkeerd gegaan, zodat het ding een hels kabaal maakt. Of er is een tak of zoiets tegen een rotor gevallen. In het donker is niet te zien wat er aan de hand is. Feit is dat nu een compleet huizenblok wakker ligt.
Ik heb vannacht tot twee uur moeten werken en ik heb vandaag om half tien een afspraak. Zes uur slaap was het maximale dat er vannacht voor mij in zat. Voor mij is elke seconde rust goud maar dat zal ik vannacht niet halen.
Niet dat dit alles wereldschokkend is. Pech hoort erbij. Soms zit het je een beetje tegen. Je zou echter willen dat je iets kon DOEN. Het dak oplopen om de tak weg te halen. De stroom uitschakelen. De manager van de supermarkt of de sportschool bellen om te zeggen dat er iets aan de hand is. De ramen van je huis zó sluiten dat je geen geluid meer hoort. Maar dat gaat niet. Het is niet de pech die frustrerend is, het is de machteloosheid.
***
Terwijl ik dit stukje schreef, is het geluid voorbijgegaan. Ik ben echter klaar wakker. Dit wordt een lange dag waarin niets goeds uit mijn handen zal komen en dat zal wel gelden voor mensen in dit blok.
Ik heb diezelfde nacht wakker gelegen van het gebonk van het “Amsterdam Music Festival”, al was dat drie kilometer van mijn huis verwijderd. Wat het nog vervelender maakt is de zekerheid dat de gemeente niets met de klachten van bewoners zal doen.
Op 9 augustus was “Achter op de Sloterplas [] het Loveland festival aan de gang, dat is het gebonk”, kwam ik via Facebook te weten: in een ander (voormalig) stadsdeel dan het mijne, maar storend van ’s middags tot diep in de nacht.
De gemeente doet wel iets met een ‘klacht / melding : Overlast in de openbare ruimte – Stank- / geluidsoverlast’:
Ziehier het antwoord op mijn klacht: “Toezichthouders hebben op verschillende tijden het evenement gecontroleerd. Het bleek dat het maximaal toegestane volume niet werd overschreden. Uw melding wordt door mij meegenomen in de evaluatie van het evenement”,
en voegt een vriendelijke groet toe.
Niets dus over aanpassing van de normen die kennelijk nergens meer op slaan voor het merendeel van de bewoners in de verre omtrek.
Bij mij in de buurt is er een paar jaar geleden een steekpartij geweest toen iemand een bouwvakker aanvloog. Traumahelicopter erbij. Dat leidde wel tot aanpassing van de regels, zeggen ze, maar daar houdt zo’n tak in een rotor natuurlijk geen rekening mee.
Ik wil niet per se tegendraads doen, maar…
Klagen over geluidsoverlast in Amsterdam, is dat niet zoiets als klagen over mestlucht op het platteland? M.a.w. een beetje ridicuul?
Nee. Er is hier altijd wat geluid, en je zult me niet horen klagen over de trams die hier vanaf zes uur vrolijk bellend door de straten gaan, het verkeer of constructiewerkzaamheden. Hoort erbij, inderdaad. Maar dit was exceptioneel: hard, dichtbij en een onderbreking van de groezelige geluidsroes die hier altijd is.
Ook exceptionele geluiden zou ik dagelijks verwachten in Amsterdam. Ik ben blij dat ik er niet hoef te wonen in elk geval.
Als je vaker dit soort hinder hebt dan kan je natuurlijk ook nog oordoppen aanschaffen. Even googelen en je vindt webshops met een compleet assortiment van simpele wegwerpdingen tot op maat gemaakte doofmakers.