The Day Before You Came van ABBA: dit heb ik altijd een mooi melancholiek liedje gevonden. Een vrouw bezingt de dagelijkse routine van haar leven: de forensentrein naar haar werk, kantoorwerkzaamheden, lunch met dezelfde collega’s, de gebruikelijke karweitjes van de middag, weer naar huis, een afhaalmaaltijd, wat TV kijken, met een boek naar bed, klaar voor de volgende dag met dezelfde regelmaat.
Without really knowing anything, I hid a part of me away
en even later
It’s funny, but I had no sense of living without aim
The day before you came.
Echt verrassend is het thema natuurlijk niet. Gerard Reve had er in De avonden maar één zin voor nodig, een van de beroemdste uit de Nederlandse literatuur.
Het is pas kwart voor drie, dacht hij, en toch komt deze dag vol, zo goed als elke andere.
Terug naar ABBA: de hamvraag is natuurlijk wie degene is die de volgende dag verscheen in het leven van de zangeres. Aangezien het popmuziek is, waarin het doorgaans gaat over ik-hou-van-jou, ik-blijf-je-trouw, de-lucht-is-blauw, mogen we aannemen dat de “you” de grote liefde is. Maar waarom dan de melancholieke toon? Is de liefde alweer voorbij? Is de melancholie ingegeven door het feit dat de vier leden van ABBA, die alle terugkeken op een kapot gelopen relatie, dit liedje opnamen in het bewustzijn dat dit hun laatste samenwerking was?
Ik heb er met mijn goede vriend Richard wel eens over zitten bomen, op een mooie zomermiddag op het terras van de Brakke Grond. Zoals je wel vaker zit te kletsen, met een biertje erbij, in het volle bewustzijn dat er geen oplossing is en dat juist dat de grap vormt.
Een tijdje geleden bedacht ik: de zangeres heeft het over de dood. Er is geen enkele aanwijzing dat die interpretatie beter is dan dat ze haar geliefde ontmoette, maar ze bevalt me, zoals dit liedje me dierbaar is.
Weer eens wat anders!
Ik denk zelf dat die zin over ‘living without aim’ een anwijzing is. Inderdaad, misschien een grote liefde, maar in elk geval iemand die het leven zin gaf, achteraf bekeken.
De dood? Mogelijk in en dichterlijke zin, maar praktisch gezien kijkt men vanuit de dood meestal niet zo terug op het leven. 😉
leuk, dank voor een stukje (jeugd)sentiment
Of een combi van de twee, nl onstuimige liefde waar de dood op het einde volgt. Thema in literatuur en film. Turks Fruit, Le Mari De La Coiffeuse ( https://www.youtube.com/watch?v=1GYPsBJ7kGg ), Romeo en Julia, Simson en Delilah, ………
Heerlijk hè, zo’n polyinterpretabele tekst.
Nee, het gaat niet over de dood. Ze kan gewoon niet geloven dat alles zo veranderd is sinds ze haar grote liefde tegen kwam. Ze doet nog hetzelfde, werken, eten, slapen. Maar nu is HIJ er. Dat maakt alles anders, zinvoller.
“een mooi melancholiek liedje gevonden”
Liedjes zijn volgens mij muziek, ie noten. Daar zeg je vervolgens niks over, alleen over de tekst – over woorden. Je beargumenteert dus dat het mooie, melancholieke poëzie is.
Je bent beslist niet de enige. Maar ik blijf het een merkwaardige gewoonte vinden om muziek te beoordelen aan de hand van de tekst. En dit gebeurt alleen in pop- en rockmuziek. Niemand heeft ooit beargumenteerd dat Die Entführing aus dem Serail zo’n geweldige opera is wegens het libretto. Integendeel, dat wordt meestal afgedaan als triviaal. De opera wordt beoordeeld op de noten.
Ik concludeer dan ook voorlopig dat niet zozeer het liedje je dierbaar is als wel de tekst. En dat bevestig je in je reactie hierboven.
Maar ja – ik besteed vrijwel nooit aandacht aan woorden als ik naar muziek luister.
Als ik schrijf dat ik het liedje melancholiek vind, denk ik eigenlijk meer aan de arrangementen en de klank van de muziek. In mineur.
OK, maar mijn punt blijft: je schrijft er niks over.