Toen ze de “vondst” van het Evangelie van de Vrouw van Jezus aankondigde, zei de ontdekster dat het tekstje geen gevolgen had voor ons beeld van de historische Jezus. Dat moet de laatste keer zijn geweest dat iemand uit Harvard iets zinvols zei over die dekselse papyrussnipper. Zoals de vaste lezers van deze kleine blog weten, zijn ze in Harvard compleet kierewiet geworden. Toen eenmaal duidelijk was dat de tekst was vervalst, koos men er immers voor onderzoek naar de authenticiteit te doen, hoewel elke student weet waarom zulk onderzoek niets kan opleveren. Toen dus werd vastgesteld dat niet viel te bewijzen dat de snipper vals was, concludeerde de Amerikaanse universiteit dat de tekst authentiek was, wat een dijk van een non sequitur is. Zoals gezegd: kierewiet.
Nu Harvard had aangegeven dat wetenschap wil zeggen dat je maar wat brult, was het hek van de dam. Time vroeg zich meteen af “what implications that has for how [Christians] should view women”. Dat het Vaticaan, de vanzelfsprekende boosdoener in alle complottheorieën, de tekst afdeed als “clumsy forgery”, vormde natuurlijk het beste bewijs dat het fragment echt was. Inmiddels heeft Harvard echter toegegeven dat het ding nep was. Hoe clumsy de forgery was, leest u hier.
Ik denk echter niet dat Time nu zal brullen dat christenen hun standpunten kunnen handhaven. Dat is echter wel de consequentie van de aanname achter het eerste stuk, namelijk dat antieke teksten relevantie kunnen hebben voor onze opvattingen. Als je dat vindt, moet je je opvattingen mee aanpassen als die antieke tekst anders blijkt te zijn dan je dacht.
Dat Time dat niet zal doen, is omdat de kern van de zaak niet is dat antieke teksten voor ons belangrijk zijn, maar dat veel mensen graag wíllen dat Jezus een echtgenote had. Dat zou hem een stuk beter doen aansluiten bij onze eigen cultuur, waarin vrouwen gelijke rechten hebben en het gebruikelijk is dat mensen een seksuele partner hebben.
De simpele waarheid is echter dat we niets over Jezus’ huwelijk weten. De evangelisten en de auteurs van de brieven vonden het niet belangrijk genoeg om er iets over te vertellen. En vergeleken met de boodschap die Jezus verkondigde (“De tijd is aangebroken, het koninkrijk van God is nabij”) is de burgerlijke staat van de boodschapper natuurlijk van verwaarloosbaar belang.
Had Jezus seksuele gevoelens? Ja natuurlijk, net zo goed als Napoleon, Kenau Hasselaer, Richard Leeuwenhart, koningin Hatshepsut of n’importe welk ander historisch personage. Ik weet niet waar de christenfundamentalisten die in 1988 een brandbom lieten afgaan in een bioscoop waar The Last Temptation of Christ draaide, het denkbeeld vandaan haalden dat Jezus geen seksuele verlangens zou hebben gehad, want binnen het officiële christendom geldt dat als klinkklare ketterij. Mocht u het willen nazoeken: de ontkenning dat Christus volledig mens is geweest, staat bekend als “docetisme”, m.a.w. dat Jezus slechts in schijn mens is geweest (δόκησις = schijnwezen).
De een wil een Jezus zonder seksuele identiteit, de ander wil een Jezus met een seksuele identiteit, allebei willen ze méér weten dan we weten kunnen en vooral: allebei willen ze een Jezus die is zoals ze zelf het liefst hebben en allebei hebben ze geen draad respect voor historisch onderzoek.
Ook van de apostelen weten we helemaal niets van hun eventuele seksuele betrekkingen of huwelijken. In de canonieke geschriften is daar allemaal niets over te lezen. Dat doet twee vragen rijzen: 1. Kun je daar dan de conclusie uit trekken dat ze geen (vaste) seksuele betrekkingen hadden, of, 2: was het wel of niet doodgewoon dat daar in die tijd niets over gemeld werd?
Zie verder Markus 1,29-31, par. Mattheüs 8,14-17 en Lukas 4,38-39; voorts eventueel ook 1 Korintiërs 9,5.
Ik vind het een afschuwelijke en arrogante gewoonte om naar bijbelpassages te verwijzen met: “zie verder Markus1,29-31” Ik heb de bijbel niet naast me staan en ik ben katholiek opgevoed, dus ken de tekst niet uit mijn hoofd.
Als u dit op de computer leest, is het sneller om dit in Google op te zoeken dan er naar te bladeren in de al of niet aanwezige papieren Bijbel. Afschuwelijk en arrogant? Kom op zeg.
Je kunt het makkelijk opzoeken op http://www.willibrordbijbel.nl/
Nou, niet helemaal niks hoor. Paulus was bijvoorbeeld een BOP (bewust ongehuwde apostel) in het licht van de naderende wederkomst, zoals hij uitlegt in Korintiërs: “Ik zou best willen dat iedereen ongetrouwd was zoals ik. Maar ieder mens krijgt van God zijn eigen gave. De één krijgt de gave om te trouwen, de ander de gave om níet te trouwen. Maar tegen de ongetrouwde mensen en de weduwen zeg ik: het is goed om zoals ik ongetrouwd te blijven. Maar als je dat te moeilijk vindt, is het beter om te trouwen. Want het is beter om te trouwen, dan om niet te trouwen en aldoor aan niets anders dan seks te kunnen denken.”
Uit dezelfde brief kun je afleiden dat sommige andere apostelen wel getrouwd waren: “Ik heb toch het recht om op kosten van de gemeente eten en drinken te krijgen? En om met een zuster te trouwen en haar mee te nemen op mijn reizen? De andere boodschappers van God en de broeders van de Heer en Petrus hebben dat óók gedaan!”
Wacht, dat moet een BOA zijn.
BOP = Bewust Ongehuwde Paulus? 😉
Paulus: “Ik zou best willen dat iedereen ongetrouwd was zoals ik.”
Interessant; als Jezus ook ongetrouwd was geweest, had Paulus die toch (ook) als voorbeeld genomen?
Zelfde bij de volgende zin:
“De andere boodschappers van God en de broeders van de Heer en Petrus hebben dat óók gedaan!”
(de Heer zelf dus niet?)
Dus ook hier geldt:
Zie ook: The Life of Brian ; – ) https://www.youtube.com/watch?v=N-isGzfYUZ4
Het is misschien maar goed dat het christendom zich heel weinig heeft aangetrokken van wat er in de bijbel staat. Met name in het oude testament staan opvattingen, over vrouwen, over homofilie, over masturbatie, over slavernij, over wat wel en vooral over wat niet te eten, over….. die strikt eenduidig zijn, maar waarbij ons nu de haren steil overeind gaan staan.
Er zitten dus ook best goede kanten aan het christendom: vergeten wat je nu niet meer past
Dat de Bijbel belangrijk zou zijn voor het christendom, of de Koran voor de islam, komt op mij over als een typisch protestantse kijk op religie. In het jodendom is er een discussie geweest over de vraag of de Wet, de Tanach (zeg maar het Oude Testament) of de rabbijnse traditie belangrijker was en de conclusie was dat de rabbijnse traditie was waarom het draaide.
De Bijbel belangrijk is een protestantse malligheid? De visie van een post-RK’er? Historisch gezien zijn hier doden over gevallen, hè?
Nog iets: al is de sharia in de islam misschien praktisch gezien belangrijker, als de koran niet ook heel belangrijk wordt gevonden zou die er op koranscholen toch niet zo worden imgestampt?
Jamaar… Jezus was toch een rabbi en die waren toch altijd getrouwd? Tenminste, volgens de schrijvers van ‘Holy Blood & Holy Grail’ (voorlopers van Dan Brown). want hoe kon Jezus anders met Maria voor nageslacht hebben gezorgd, waaruit de Merovingen zijn voortgekomen?
Tss…nu doen de katharen, de tempeliers, de Rozenkruisers, de joden, de banken, het Vaticaan, de CIA en de vrijmetselaars al eeuwen moeite om het potje gedekt te houden, wordt dat zomaar op internet gesmeten..
Er is nog hoop. De bijbel staat namelijk ook nog vol met geheime cijfercodes die om onbekende redenen niemand wil publiceren, Israel weet tegen te houden dat bekend wordt wat er in de laatste, nog niet openbaar gemaakte fragmenten van Qumran staat, en wat de buitenaardse wezens van over deze kwestie gezegd hebben wil zelfs von Däniken niet onthullen.
Belangrijker om te weten of ze getrouwd waren lijkt het me om te weten wat ze aten. Waarom worden er geen papyrussnippers van recepten gevonden?