1
Aan de voet van de heuvel zagen de jagers de brug over de bevroren rivier. Bij de watermolen, waarvan het rad in het ijs tot stilstand was gekomen, trok een meisje haar zusje in een slee over het ijs. Een vrouw liep met brandhout over de brug, klaar om te gaan koken, maar vlees zou ze deze avond niet bereiden. Het enige dier dat de drie jagers die dag aan hun spies hadden geregen, was namelijk een magere vos geweest. Verder waren hun weitassen leeg gebleven. Ietwat terneergeslagen liepen de mannen door de sneeuw terug naar huis.
2
Pieter Bruegel zag de jagers kijken naar de brug en de stilgelegde watermolen. Hij herkende een thema voor een mooi winterlandschap. Als het ging om de moeilijkheden van het menselijk leven, zat hij er nooit naast. Hij begreep dat de schrale maaltijd van de jagers moest contrasteren met het feestmaal in de herberg, dat de vermoeide honden moesten staan tegenover een energieke vogel in de lucht en dat de schaatsenrijders geen acht mochten slaan op de ellende van een schoorsteenbrand.
3
Een groep kinderen in het museum bekeek een schilderij van jagers die keken naar een dorp. Ze gingen erbij zitten en maakten hun eigen tekeningen. Niets is zo leuk als tekenles in een museum! Ze begrepen het doek weliswaar niet helemaal, maar ze vonden de honden mooi geschilderd en moesten lachen om de meisjes die op het ijs sleetje reden – het was allemaal zo herkenbaar. Even viel het verschil van drie, vier eeuwen weg.
4
Robert Seidel wandelde door het museum en zag hoe de kinderen naar het schilderij keken dat ze aan het natekenen waren. Hij herkende een leuk thema voor een verrassend doek. In zijn atelier zette hij het met strakke lijnen en vlakken neer. Dit doek zou het goed doen op een expositie.
5
Op een tentoonstelling keek een mevrouw naar het doek. Ze wist dat kunstenaars vaak hetzelfde maakten – een van de schilders in dit museum had alleen maar boomhutten geschilderd – omdat ze dan herkenbaar en verkoopbaar waren, maar deze Robert Seidel had meer variatie dan gebruikelijk. Haar vriend stond achter haar te stuiteren van enthousiasme.
6
Een stuiterende blogger keek hoe zijn vriendin keek naar een schilderij van kinderen die keken naar een schilderij van jagers die keken naar een watermolen en een brug. Hij herkende een onderwerp voor een stukje dat hij volgende week eens op zijn blog zou plaatsen. Het was een leuk doek, bovendien. In musea met moderne kunst, bedacht hij, was altijd minimaal één voorwerp waar je een goed humeur van kreeg.
7
Achter uw beeldscherm kijkt u naar een blogje. En u realiseert zich dat u nu zelf een personage, ja het hoogtepunt, bent in een verhaal.
Ik heb geprobeerd mezelf op het schilderij van Breugel terug te vinden. Maar tevergeefs. Waarschijnlijk zit ik in de herberg en vraag ik me af waarom ik de uitbater wat geld heb gegeven om buiten strobossen in de hens te zetten. Het is maar beter dat ik deze kruik niet afmaak, ik zit nu al lang genoeg met die schilder te zuipen. Hij zou even pissen maar komt maar niet terug….
Ja, die brand is toch geen schoorsteenbrand. De mensen lijken ook niet van streek, alleen dat gesjouw met die ronde tafel lijkt te wijzen op iets ernstigs (maar die kan net zo goed even opzij gezet worden).
De schoorsteenbrand is in een huisje achter de schaatsbaan, dus niet links.
De schoorsteenbrand moet dat kringetje zijn , richting noord-oost.
Overigens leuke dame. Dus leuke foto.
8 Terwijl ik dit stukje lees voelt mijn kat zich verwaarloosd en onderneemt actie. Ik kan nog net de laatste regel lezen voor ze zich op mijn toetsenbord neervlijt. Luid spinnend geeft ze te kennen dat ik haar dien te aaien. Daardoor verdwijnt dit blogstukje van mijn scherm. Daarmee is het verhaal uit.
Disclaimer: ik heb geen kat.
Caleidoscopisch …
De psychologie van het waarnemen, grenzeloos intrigerend – voor een kunsthistoricus.
Robert Seidel zag minstens 1 intelligent aapje onder de kinderen…
Ik heb al een tijdje notities liggen voor een verhaal dat ik wilde schrijven rond Breugels wintertaferelen. Misschien moet ik dat maar weer eens ter hand nemen. Maar er zijn andere projecten en een schooljaar dat weer gaat beginnen, dus voorlopig blijven ook hier de weitassen leeg.
En daar is dan eindelijk… de Vriendin. 👍
Krähe, wunderliches Tier, zijn eenzame gekras lijkt verstilling en kou nog te versterken, en zo komt Schubert’s Winterreise mee naar binnen
Mooi !
Er staat niet wat je denkt dat er staat.