Er zijn maar weinig fietsroutes in Nederland die me meer rust geven dan het stuk van Barneveld naar Apeldoorn. Het is niet omdat ik op de Veluwe ben opgegroeid, want ik ben hier pas tegen mijn achttiende voor het eerst wezen fietsen. Ook is het geen heel mooi gebied. Grote, recent gebouwde boerderijen belemmeren het zicht op de Gelderse Vallei. De oude hessenweg heeft ook maar weinig te bieden waar de historicus in mij van opveert. Desondanks brengt zeker het lege stuk land tussen Kootwijkerbroek en Kootwijk me altijd weer in evenwicht.
Maar eerst: Barneveld. Het zal wel voor eeuwig geassocieerd zijn met pluimveeteelt, protestantisme en Jan van Schaffelaar, maar biedt meer. Prettige winkelstraten om even wat chocola te kopen voor onderweg en aardige architectuur. Ik ben wel gecharmeerd van het voormalige concertgebouw, tegenwoordig bibliotheek, een ontwerp van Hendrikus Wilms.
Aan de andere kant van het spoor kun je aan de zuidkant om landgoed “De Schaffelaar” fietsen. (Zie voor de routes hier en daar.) De Wesselseweg brengt u naar het zes kilometer verderop gelegen Kootwijkerbroek, waar je helemaal doorheen fietst. Je passert rechts een supermarkt en een benzinepomp, tot je, 300 meter voorbij de benzinepomp, bij de hervormde kerk komt. Hier links aanhouden (de Veluweweg) tot je een halve kilometer verderop rechts een school hebt en vóór je de gereformeerde kerk. Tussen deze twee begint de Kootwijkerdijk, en die moet je hebben.
Die fiets je helemaal af. Je kruist drie grote wegen, waarvan de laatste, na twee-en-een-halve kilometer, de N310 is. Nu bereik je het mooiste deel: de Stroese Heide. Er is hier helemaal niets, behalve een onverhard fietspad, een uitgestrekte heide en een paar vergeten bomen. Ik ken in Nederland geen serenere plek. Vijf kilometer lang ben je hier volkomen alleen.
De heide gaat geleidelijk over in bos en uiteindelijk bereik je Kootwijk, met een leuk kerkje dat in deze vorm dateert uit de vroege zestiende eeuw.
Vlak voor het kerkje – er is hier wat horeca – ga je links af. Het is nu even opletten. Aan de dorpsrand passeer je in een bocht naar rechts aan de rechterhand een wat hoger gelegen kerkje en 300 meter verderop buigt de weg naar links. Als je de bosweg nu vervolgt, kom je in Nieuw Millingen uit, waar je niet wil zijn omdat de weg naar Apeldoorn hiervandaan een saaie klim is. Je vervolgt de weg dus niet maar slaat in de bocht rechtsaf, de Asselseweg. Je weet dat je goed zit als je na ongeveer een kilometer een grote open plek bereikt met paardenweiden. Even verderop ga je het bos weer in, en daarna is er een smalle heide.
Na een kleine twee kilometer ga je onder een viaduct en onder de A1 door. Je bent nu vlakbij een spoorwegovergang met een uitspanning. Dit is Assel.
Je kunt aan de zuidkant van het spoor verder fietsen – let op de kuilen in het landschap, waar ooit klapperstenen zijn gewonnen – en je kunt dan bij de volgende overweg linksaf slaan. Je komt dan over een onverharde weg in Apeldoorn. Het is geen vervelende route, maar ik zou adviseren vanuit Assel aan de noordkant van het spoor te blijven. Je gaat nu over de Asselse Heide, die wat heuvelachtiger is dan de Stroese Heide.
De Asselse Heide gaat over in een bos en er is een pittige klim naar Hoog Soeren. Vergeet niet even een blik te werpen op de grafheuvels links.
In Hoog Soeren draait de weg naar rechts en daarna hoef je eigenlijk alleen maar rechtdoor te fietsen. Je rijdt Apeldoorn binnen door een villawijk. Vooral de bungalows aan de stadsrand zijn erg mooi.
Dit is mijn favoriete fietstochtje in Nederland; ik noemde het al eerder. De foto’s zijn genomen op een herfstige dag maar het is in alle jaargetijden de moeite waard.
Klapperstenen? Wat zijn dat?
Dat zijn knollen waarin ijzeroer is te vinden. Ze rammelen, klapperen een beetje.
https://nl.wikipedia.org/wiki/IJzerkuilen_op_de_Asselsche_Heide
Welbedankt, beiden. Nooit van gehoord … ik had er natuurlijk zelf ook naar kunnen zoeken op Wikipedia. Weer twee dingen geleerd …
Een ‘klappersteen’ ontstaat doordat zich rond een klontje leem of klei een korst van ijzerhydroxide, klei en zand afzet. Dat groeit uiteindelijk aan tot knolletje. Het klontje leem in de kern droogt uit en dat gaat rammelen – klapperen – als je knol heen en weer schudt.
Wat ben ik vaak jaloers op de Nederlandse open ruimte. In Vlaanderen is die onherstelbaar om zeep geholpen en in Wallonië lijkt men van plan het trieste voorbeeld te volgen.
Bij de naam Barneveld moet ik denken aan de zogenaamde Barneveld-groep van ongeveer 700 vooraanstaande joden die op een lijst waren geplaatst die vrijstelling gaf van transport. De groep werd onder andere geïnterneerd in kasteel De Schaffelaar dat nog steeds bestaat begrijp in van JonaL. De meesten joden hebben de oorlog overleefd.
Als Edenaar, geen Barneveldse (kip) wist ik helemaal met je mee te fietsen. Asselt en zijn koffietentje is hier overbekend. Helaas dit jaar geen koffie drinken daar maar met een beetje geluk kunnen we volgend jaar weer.
Ik ben benieuwd hoe hard jij fietst voor het optimale effect: hoeveel kilometer per uur leg jij af?
In 1992 militaire dienst in Garderen doorgebracht. Tijdens nachtelijke bivaks en marsen voelde de Veluwe echt eindeloos groot.
Ja, van de Veluwe gaat mijn hart ook sneller kloppen. Een paar jaar geleden nog – voor mijn gevoel – kilometers vals plat omhoog gefietst vanuit de omgeving van Otterloo om onder een loodgrijze hemel op de heide nabij Radio Kootwijk uit te komen. Prachtig. En ergens in bosperceel bij Roekel rondstruinen op zoek naar een grafheuvel aldaar. Niet gevonden, helaas.
Inderdaad een prachtige route…..ff een klein aandachtspuntje in Kootwijkerbroek is kort geleden de school De Lichtboei afgebroken….dus goed opletten bij de Kootwijkerdijk..Rietje
Het mooie van de Veluwse bossen vond ik dat er altijd een weg was om van punt A naar punt B te komen. Dat was na de verhuizing naar Amsterdam wennen, dat er tussen punt A en punt B altijd water is zodat je moet omrijden. De Veluwse golfclub in Hoog Soeren heeft één waterhindernis, die meestal droog staat.
In de vijftiger jaren kon je door die bossen rustig een uurtje fietsen zonder ook maar iemand tegen te komen. Tot troost van Dirk: zoveel open ruimte heb je ook in Nederland niet veel, en misschien nu helemaal niet meer nu de halve Veluwe vol staat met bungalow- en stacaravanparken.
Barneveld, schreef Roger van Bever niet eens dat hij daar woonde…. Waar is Roger trouwens gebleven.
Volgende keer iets beter opletten: de plaats heet Nieuw Milligen (dus zonder n)…