Het zal kerstmis 1987 zijn geweest, al weet ik dat niet helemaal zeker. In elk geval: ik woonde in de studentenflat in Diemen die u hierboven ziet en was bij mijn ouders geweest. Vanuit het boemeltje dat me vanuit Amersfoort naar Diemen bracht, zag ik al dat er geen licht brandde op de vijfde van de vijftien verdiepingen. Het verbaasde me een beetje, want de studenten op mijn gang waren niet bepaald energiebewust.

Niet veel later wandelde ik de flat binnen. Er zat een gat in het draadglas van de voordeur. “Ik moet er morgen even een plankje achter timmeren,” dacht ik, “anders maken we het wel erg makkelijk voor inbrekers.” Met een ijzerdraadje zou het immers simpel zijn de deur van binnenuit te openen.

Ik nam de post uit mijn postvakje: een nieuw blokje postcheques. Die had je destijds nog. Toen ik naar de keuken liep, zag ik dat de deur van huisgenote F op een kier stond. Ik hoorde haar stommelen op haar kamer. F was te zacht voor deze wereld of de wereld was te hard voor haar. Meestal had ik wel zin in een kletspraatje, want ze had een altijd interessante kijk op het leven. Maar deze avond had ik even geen zin in conversatie. Ik liep door naar mijn kamer, at mijn soep op, hoorde F vertrekken – ongetwijfeld naar de soos – nam een douche en ging naar bed.

Het zal een uur of één zijn geweest toen mijn huisgenoot K en zijn vriendin luidruchtig binnenkwamen, vermoedelijk een beetje tipsy. “Er is ingebroken, ze hebben de cheques van Jona gestolen,” hoorde ik haar zeggen. “We zullen de politie bellen,” antwoordde hij. De toon verried dat hij vooral zijn vriendin wilde imponeren.

Ik mocht K niet. Het was een sadist. Hij hield ervan zijn pitbull tegen de deur van F te laten springen, wetend dat zij dan doodsbang was. De gedachte dat hij zichzelf nu voor joker ging zetten door de politie te laten komen voor mijn “gestolen” cheques, beviel me wel. Ik draaide me nog eens om.

De volgende ochtend. Het is kerstmis. In mijn kamerjas kom ik de keuken binnenstommelen. “Er is ingebroken Jona,” zegt K’s vriendin. “Hij heeft je cheques gestolen.”

“Welnee. Die heb ik zelf uit het postvakje gehaald toen ik gisteravond thuis kwam.”

“Hij heeft ook het ruitje van de voordeur en de deur van F geforceerd. Daar heeft hij niets meegenomen.”

Op dat moment valt het muntje. Ik had niet F had gehoord op haar kamer en het was niet F geweest die was weggegaan. Het was de dief. Ik had alle aanwijzingen gehad: ingeslagen ruitje, verduistering, open deur op F’s kamer – en ik had niet begrepen wat er gaande was. De gehate K had, op basis van een onjuiste aanwijzing – verdwenen cheques – de juiste conclusie getrokken.

Enfin. Ik wens u een mooie kerstmis.