Van weinig boeken heb ik zoveel geleerd als van dat over Alexander de Grote. Dat ik het zou schrijven, was het logische gevolg van het feit dat ik al een website had gebouwd rond het Achaimenidische Rijk, dat door Alexander omver werd geworpen. Het boek werd mogelijk door een legaat, waarmee ik de veroveraar tot in Pakistan kon nareizen.

Wat ik ervan leerde, was in de eerste plaats dat je niets hebt aan een mooi omslag. De prachtige miniatuur trok de aandacht niet; het had natuurlijk een azuren omslag met een gouden “zon van Vergina” moeten zijn, of een herkenbaar Alexanderportret. De tweede les was dat maar weinig mensen op iets nieuws zitten te wachten. Ik beschikte over wat nieuwe spijkerschriftteksten, was zeer nauw betrokken bij een artikel over de invloed van astrologie op het toenmalige beleid, en kon een batterij concepten over transcultureel leiderschap in stelling brengen. Zonder valse bescheidenheid kan ik beweren dat mijn boek alleszins redelijk is; maar er kwam tegelijk een Hollywoodfilm uit over Alexander, en allerlei uitgeverijen brachten verouderde boeken opnieuw uit, zodat de verkoop van mijn boek wat tegenviel. De meeste recensies vergeleken het boek bovendien met de film of begonnen over de Amerikaanse invasie van Irak.

Toch heb ik overwegend goede herinneringen. De reis door Turkije beschouw ik als een van de hoogtepunten van mijn leven, Iran werd een nieuwe liefde (en niet alleen voor mij), en ik zou voor geen goud het bezoek aan Pakistan hebben willen missen. Wat ik vooral heb geleerd van het Alexanderboek, is hoe ontzettend belangrijk het is dat een historicus de landen waarover hij schrijft, ook heeft gezien.

[vertaald in het Turks]