Verleden en context

Deze dino heb ik, vermoedelijk, gefotografeerd in het National History Museum in Londen. Maar ik weet het niet helemaal zeker.
Deze gereconstrueerde dino heb ik vermoedelijk gefotografeerd in het National History Museum in Londen. Maar ik weet het niet zeker.

Binnenkort ga ik met kleine E. – over wie ik het niet meer zou hebben, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan – naar museum Naturalis in Leiden om te kijken naar Trix, de tyrannosaurus rex die daar vorig jaar is aangekomen. Het schijnt dat de expositie een hoog Freek Vonk-gehalte heeft, dus het zal dik in orde zijn voor de kleine. Ik heb een bouwpakket van een dino gekocht zodat ze van tevoren al begrijpt dat ze een skelet kan verwachten en geen echt monster.

Monster: als kleine E. niet al wist wat een dino is en me zou vragen wat we gaan bekijken, zou ik antwoorden dat het een monster is dat niet meer bestaat. Dat laatste zal haar geruststellen, het eerste zal ze spannend vinden. Maar het is natuurlijk onzin. Ik zou al wat accurater zijn als ik zei dat het dier lijkt op een hagedis; ik zou het kunnen uitbreiden met de opmerking dat onze vogels afstammen van de dinosaurussen; en als ik heel precies zou willen zijn kan ik toevoegen dat de vogels niet afstammen van de tyrannosaurus rex maar van een andere saurussensoort. Ik weet echter vrij zeker dat kleine E. die preciseringen niet afwacht en in het museum allang is doorgelopen naar iets anders.

Lees verder “Verleden en context”

Naar het middelpunt der aarde

Je kunt de mensheid verdelen in twee groepen: degenen die hun jeugd niet verrijkt hebben gezien door de boeken van Jules Verne en degenen die De reis om de wereld in tachtig dagen, Twintigduizend mijl onder zee en de Reis naar de maan wél hebben gelezen. Het zijn de ultieme jongensboeken, en wie er als puber van heeft mogen profiteren, zal de rest van zijn leven de wereld blijven aanschouwen met verbazing, onbevangenheid en opwinding.

Om mijn Frans op peil te houden, probeer ik elk jaar minstens één zo’n roman te lezen, en dit jaar was het Voyage au centre de la terre, “Naar het middelpunt der aarde”. De plot is overbekend: professor Otto Lidenbrock uit Hamburg en zijn neef Axel ontdekken een oud, in runen geschreven document, waarin een zekere Arne Saknussemm aangeeft te zijn afgedaald in de IJslandse vulkaan Snæfellsjökull, waarna hij de enorme onderaardse ruimtes heeft bezocht. Onze helden maken, samen met de oersterke Scandinavische gids Hans, dezelfde reis en komen uiteindelijk via de Stromboli weer boven. Ondertussen hebben ze allerlei voorwereldlijke dieren gezien, of er – in een schitterend visioen – van gedroomd, en heeft Verne de lezers een lesje geologie gegeven.

Lees verder “Naar het middelpunt der aarde”