Tag: moderne kunst

Moderne kunst

On door Jona LenderinginCultuur, Wetenschap12 reacties

saturnus_rhea

Iemand, zo lezen we, liet zijn bril liggen op de vloer in een museum en de mensen geloofden dat het kunst was. Eerlijk gezegd geloof ik het bericht niet. Stel, je zou niet de logische gedachte “hé, iemand is z’n bril kwijt” hebben en écht even denken dat het kunst was, dan kijkje of er een bordje is met de woorden “Zonder titel VI (1917). Marcel Duchamp. Metaal en glas.”

Toch draagt de anekdote, waar of niet, een belangrijk punt over: kunst is niet kunst omdat het van zichzelf kunst is, kunst is kunst omdat wij dat erin herkennen. Dezelfde boodschap wordt overgedragen in de verhalen, waarvan er talloze de ronde doen, dat schoonmakers een zeldzaam kunstwerk per ongeluk weggooiden. Ze hadden het kunstige niet herkend en zagen dus alleen een stapel hout of een urinoir of dertig reproducties van de Mona Lisa. Of denk aan de recente anekdote over een kunstkenner die meende dat een stuk keramiek heel oud was en er een hoge prijs aan toekende, tot hij werd geconfronteerd met het feit dat het was gemaakt door een leerlinge van een middelbare school.

Lees verder “Moderne kunst” →

Moderne kunst

On door Jona LenderinginCultuur, Dagelijks leven, Politiek, Verbijstering21 reacties

Ik begin vandaag met een clichévraag: “hoe komt het dat zoveel mensen een hekel hebben aan moderne kunst?” (Dikwijls is de vraag een verzuchting: “hoe komt het toch…”.) Het antwoord is vaak al even clichématig: men denkt dat het publiek uitleg nodig heeft over moderne kunst. Beter kunstonderwijs! Dat lijkt me, eerlijk gezegd, vooral olie op het vuur gooien. Je zegt dan namelijk in feite tegen de criticus: “ik neem je kritiek niet serieus maar ben de beroerdste niet, ik zal je uitleggen waarom jij het verkeerd ziet”.

Die neerbuigendheid, dat onvermogen een zaak van twee kanten te bekijken, dát is wat mensen tot razernij brengt. Afgezien van dat ene kunstwerk dat ze lelijk vinden – ik heb wel eens geblogd over een Apeldoornse tankversperring en een opvallend tuinbeeld – hebben mensen helemaal niets tegen moderne kunst. Ze hebben wél een hekel aan het aplomb waarmee die aan de man wordt gebracht.

Lees verder “Moderne kunst” →

Kunst, omdat het moet

On door Jona LenderinginCultuur5 reacties
Hier is ooit een kunstwerk weggehaald omdat de mensen het niet langer konden aanzien.

In Frankrijk – in Parijs om precies te zijn – is een kunstwerk verwijderd nadat vandalen de kabels waarmee het stond verankerd, hadden weggehaald. De reden voor de weerzin was dat de kerstboomachtige sculptuur teveel zou lijken op een seksattribuut.

Minister van cultuur Fleur Pellerin uitte felle kritiek op het vandalisme, zo meldt NU.nl, en sprak van een “ernstige aanval op het principe van artistieke vrijheid”.

Tja. Dat bekrompen kleinburgerlijke publiek toch.

Lees verder “Kunst, omdat het moet” →

Mona Lisa’s

On door Jona LenderinginCultuur, Geschiedenis, Musea4 reacties

Beste S.

Dank voor het mailtje met de verzameling “verbeterde” Mona Lisa’s dat je me vandaag stuurde. Sommige kende ik al, zoals de Mona Lisa met de trekken van Monica Lewinsky en de Mona Lisa in een burka. Je deed me glimlachen met je collectie.

Eén verbeterde Mona Lisa zat er niet tussen: die van de Franse kunstenaar Marcel Duchamp. Zie hierboven. Die nam een reproductie van het schilderij en tekende er een snor en een sik op. Dezelfde kunstenaar hing ooit een urinoir op in een museum. Ik heb het ding ooit in Antwerpen in een expositie gezien, wist wat me te wachten stond, maar vond het toch raar.

Lees verder “Mona Lisa’s” →

Geboorte van een stadswijk

On door Jona LenderinginCultuur, Dagelijks leven2 reacties

Apeldoorn is al ruim duizend jaar oud en stadhouder-koning Willem III heeft er een buitenhuis aangelegd (Het Loo), maar het werd pas echt een stad nadat het in de jaren zestig van de vorige eeuw in twee opeenvolgende nota’s Ruimtelijke Ordening werd aangewezen als groeikern. Ik ben opgegroeid in een van de uitbreidingswijken, Zevenhuizen. Ruim aangelegd met veel groen, een dozijn lagere scholen, een zwembad, een buurthuis, opbouwwerk, vijvers, een centraal park, een jongerencentrum en opvallend veel kerken.

Een gemeenschap kon je de verzamelde bewoners echter niet noemen. Een van mijn vriendjes kwam uit Pijnacker, een tweede van de Antillen, de derde uit Groningen. Er was weinig wat de bewoners verbond, en omdat dus niemand precies wist wat een Zevenhuizenaar tot een Zevenhuizenaar maakte, was men – zoals ik het heb ervaren – vooral tegen alles wat afweek. Toen ik rond mijn veertiende mijn enkel verstuikte en niet op de gebruikelijke manier kon fietsen, werd ik eens toegesproken door een wildvreemde die me voorhield normaal te fietsen.

Lees verder “Geboorte van een stadswijk” →