Het is een bekende grap: “political satire became obsolete when Henry Kissinger was awarded the Nobel Peace Prize”. Ik weet eerlijk gezegd niet of de grap helemaal eerlijk is ten opzichte van de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, maar de diepere boodschap is zeker juist. Het nieuws lijkt wel erg vaak alsof het door een satiricus is verzonnen.

De vorige verkiezingen in de Verenigde Staten waren, nadat Obama Clinton in de voorverkiezingen had verslagen, bepaald saai. “Wedden dat de Republikeinen nu met een volslagen gek komen om de kijkcijfers op te krikken?”, dacht ik. En inderdaad: Sarah Palin. Of neem het proces-Wilders? Driemaal de rechter proberen te wraken, wat een slecht scenario.

Ik moest hieraan denken toen ik vanmorgen De Speld las, mijn favoriete satirische website: “mediagenieke asielzoekers mogen blijven“. Helaas is het geen satire dat als iemand er maar leuk uitziet, de wet wordt aangepast. Ik herinner me van vele jaren geleden – opa spreekt – dat een Italiaanse gemeente discussieerde over de vraag of naakt zwemmen mocht worden toegestaan, en het ei van Columbus vond: het was verboden, behalve aan jonge, mooie vrouwen.

De lijst begint me echt te lang te worden. Als je kijkt naar het resultaat, is het geen satire, maar een bikkelhard feit dat er een akkoord is geweest tussen de VVD, PvdA en CDA dat de liberalen de economie mochten ruïneren, dat de socialisten het onderwijs naar de gallemiezen mochten helpen en de christendemocraten de burgerlijke vrijheden mochten vernietigen. Of kijk eens buiten de politiek: de kwaliteit van het wetenschappelijk onderwijs wordt gemeten door internationale visitatiecommissies, en gestudeerde mensen durven aan het feit dat het Nederlandse onderwijs even hard achteruitgaat als in het buitenland, de conclusie te verbinden dat het dus goed is.

Er was een tijd dat ik erom kon lachen. Maar langzamerhand begin ik echt verbijsterd te raken. Vandaar dat ik gisteren deze blog ben begonnen.