Je hebt een baan in een boekhandel op een druk punt in de stad. Dagelijks bezoeken vreemdelingen je winkel. Je verkoopt ze reisgidsen en boeken over de geschiedenis van je stad.
Op een dag aan het eind van de winter verkoop je een architectuurboek en een bundel middeleeuwse heiligenlevens aan een dikke klant. Hij blijft een praatje maken en zegt ineens dat je eens kennis zou moeten maken met een van zijn vrienden. Een paar minuten later loopt ook die de winkel binnen. En de volgende dag opnieuw. Tussen hem en jou is een klik. De zomer komt en gaat, het najaar verstrijkt, en jullie realiseren je dat jullie samen door het leven willen.
Er is één probleem. Je aanstaande woont vijfduizend kilometer verderop, in Nederland. En de Nederlanders zijn al een jaar of tien compleet het noorden kwijt. Ze zijn meestal ruimdenkend en kosmopolitisch, maar zijn nu ten prooi gevallen aan vreemdelingenhaat. En zelfs als ze dat niet zouden zijn: wat weten ze van jouw land? Zeg Nederlanders dat je komt uit Isfahan, en op zijn best citeren ze een vreselijk slecht gedicht. Op zijn slechtst maken ze je uit voor moslimterrorist.
Je man houdt van jou, jij houdt van je man, maar het zal lastig worden ooit samen te wonen. Misschien was het overtuigen van jullie familie nog het makkelijkste. Daarna de verloving. Je eerste bezoek aan Nederland, precies een jaar nadat je je man had leren kennen. Procedures. Formaliteiten. Papierwerk. Vergunningen. Je gaat meteen naar school om wat Nederlands te leren. En dan, ineens, lopen de zaken goed en kun je hier in Nederland trouwen. Twee dagen later zit je alweer in het vliegtuig terug naar Iran omdat je toeristenvisum afliep.
En alweer: procedures, formaliteiten, papierwerk en vergunningen. Maar je komt opnieuw naar Nederland, je studeert een jaar bikkelhard om wiskunde, geschiedenis en Nederlands te leren, je weet een verblijfsvergunning te krijgen. En al die tijd is er geen dag voorbij gegaan zonder dat je ergens het gevoel werd gegeven dat je je, omdat je hier niet bent geboren, eigenlijk hoort te verontschuldigen voor je aanwezigheid. Jij en je man hebben je daar gelukkig niets van aangetrokken.
Vandaag begon je aan je studie bedrijfskunde. Het is minder dan twee-en-half jaar geleden dat je je echtgenoot ontmoette. Je woont net iets meer dan een jaar in Nederland. Je hebt het steengoed gedaan.
Deze pluim deel ik helemaal met onze goede vriend Jona!!!
Shirin je bent een kanjer en altijd welkom ondanks alle vooroordelen en leuke maar soms moeilijk te begrijpen cultuurverschillen!!!
“de Nederlanders zijn al een jaar of tien compleet het noorden kwijt.”
Dat is tav de Nederlandse overheid al veel langer het geval. Ik kan het weten, want ik ben getrouwd geweest met een Surinaamse. We hebben van 1993 t/m 2000 in Zaandam gewoond.
Op een cursus via het Arbeidsbureau (voor hen niets dan lof) kwam ze een Iraanse tegen. Haar man was een hoog opgeleide arts, met jaren werkervaring. De moeilijkheden die zij hebben gehad zijn onbeschrijflijk en hebben geresulteerd (bij hem) in een blijvende antipathie jegens Nederland.
Dat was 1996.
Daar zeg je ineens wat! Ik weet dat de Iraanse over wie ik het heb, een persoonlijk inburgeringsbudget heeft, maar dat het beste kon besteden aan taalcursussen die de gemeente al in grote hoeveelheden (dus: goedkoop) had ingekocht. Op MBO-niveau. De vrouw over wie ik het heb, had zich door zelfstudie in Iran al wat aangeleerd, had al een cursus gedaan tijdens haar eerste reis, en ging meteen door naar de universiteit. Dat heeft haar man veel geld gekost. Leuk, zo’n persoonlijk budget dat je niet persoonlijk kunt gebruiken.
Nu ze gisteren aan de universiteit begon, heeft ze dus al een jaar officiële studieduur, en het lijkt me niet onaannemelijk dat ze nog te maken kan krijgen met de langstudeerboete. Gelukkig studeert ze verschrikkelijk consciëntieus, dus ze zal haar studie wel precies op tijd af krijgen, maar het is duidelijk dat het beleid ervan uitgaat dat mensen die hierheen komen, allemaal laagopgeleid zijn. Dat is jammer: voor die mensen, en voor de Nederlandse samenleving.