Sommige mineralen kunnen, als ik het goed begrijp, energie opnemen als er ultraviolet licht op valt en dat weer uitstralen. Dit betekent dat ze soms licht lijken te geven. Dat noemen we fluorescentie. Een van die mineralen staat bekend als fluoriet ofwel vloeispaat ofwel calciumfluoride.

Dat kun je natuurlijk gebruiken om een mooie beker van te maken, al heb je daarvoor wel een voldoende groot stuk gesteente nodig. Het helpt niet dat het spul soms wat breekbaar is. Niettemin: in het huidige Iran vond men zulke brokken en daar maakte men dus bekers van. De Romeinse elite was er maar wat blij mee. Volgens de Romeinse encyclopedist Plinius de Oudere betaalde keizer Nero ooit een miljoen sestertiën voor zo’n beker; ik schreef er hier al eens over. Ik meen dat dat het jaarinkomen van een senator was, maar ik zit in de trein en ga het nu niet controleren. In elk geval: veel geld. Heel veel geld.

Ik lees dat men het broze materiaal graag wat verstevigde door er verwarmd hars langs te strijken, bijvoorbeeld van de cipres of de Libanese ceder. In feite drong (als ik het goed begrijp) zo een soort lijm door in de poriën van het gesteente. Het voordeel was dat alle wijn zo automatisch ging smaken als retsina.

Bovenstaande beker van fluoriet komt uit de collectie van het British Museum in Londen, dateert uit de tweede helft van de eerste eeuw na Chr., lijkt gemaakt in Cilicië en was onlangs te zien in het Gallo-Romeins Museum in Tongeren.

[Dit was het 419e voorwerp in mijn reeks museumstukken.]