De Groene Lijn

Rue de Damas, Beiroet

Gisteren ben ik van het Libanese Nationaal Museum in Beiroet langs de Rue de Damas gewandeld naar de Place des Martyrs. Het is geen grote afstand en hier en daar zijn zelfs toegankelijke trottoirs, wat in deze stad geen vanzelfsprekendheid is. Op vier plaatsen zag ik bouwvallen als de bovenstaande: overblijfselen uit de tijd van de Burgeroorlogen. Ook het bestaan van stedelijke ruïnes is geen vanzelfsprekendheid, want het einde van de gevechten is vrijwel even lang geleden als de val van De Muur en zoals Berlijn sindsdien totaal is veranderd zo is ook Beiroet vrijwel geheel herbouwd.

Beide steden zijn arm aber sexy, maar zoals in Duitsland de gevolgen van de Koude Oorlog niet volledig zijn uitgewist, zo zijn in Libanon de Burgeroorlogen als een wond die weliswaar is gesloten maar zó weer kan worden geopend.

Lees verder “De Groene Lijn”

Beiroets “Groene lijn”

De sporen van de burgeroorlogen zijn langs de oude Groene Lijn in Beiroet nog steeds zichtbaar (hier en daar)

Waarom bestaan er fronten? Ik meende: ze vormen de plaats waar de ene strijdende partij op de andere stuit. Ik ben een tijdje geleden in Beiroet een eind gelopen langs de beruchte “groene lijn”, de scheidslijn dwars door de Libanese hoofdstad die ooit elke dag werd genoemd in het avondjournaal. Bij de haven, bij het nationaal museum: overal kon je nog zien hoe er was geschoten, en omdat het karakter van de stad ten oosten en ten westen van de groene lijn merkbaar anders is, kun je je makkelijk voorstellen dat frontlijnen ontstaan waar twee legers of milities op elkaar stuiten.

Maar misschien is het anders. Ik lees momenteel Pity the Nation. Lebanon at War van de Britse journalist Robert Fisk, die me tot op het bot schokte met een totaal andere visie op frontlijnen. Oorlog is zó chaotisch dat je een front nodig hebt om structuur aan te brengen in je gedachten, in je gevoelens, in je haat.

Lees verder “Beiroets “Groene lijn””