Ik was op verjaardagsbezoek bij kleine E., over wie ik wel eens eerder heb geblogd (1, 2, 3). Ze wordt binnenkort drie en is al een hele meid, die prachtige liedjes kan schreeuwen, dol is op speelgoedauto’s en -treinen, muziek kan maken op de xylofoon of met de sambaballen, en die alle dieren van de wereld kan benoemen. Inclusief hun locatie in Artis.

We zaten op de grond en reden autootjes over en weer. Ik vroeg af en toe wat van auto dit was, waar de brandweerwagen naartoe moest of waar Bliksem McQueen was. Op een gegeven moment duwde ze een groot kussen naar voren waarop de afstandsbediening van de televisie lag.

“Wat is dat van auto?” vroeg ik.

“Dat is een kussen!”

“En wat ligt er op het kussen?”

Ze nam de afstandsbediening in de handen en ik vroeg: “Wat heb je nu in je handen?”

Ik was erg benieuwd of ze wist hoe het voorwerp heette. Ze legde het weer op het kussen, stak haar handen omhoog en kraaide van pret “Niks! Ik heb niks in m’n handen!”