Het fietstochtje van mijn huis naar het station is normaalgesproken simpel, ware het niet dat de Kinkerstraat opengebroken ligt. Zou dit een gewone dag zijn, ik vermeed de Kinkerstraat, maar ik moet naar de uitvaart van mijn vader en heb mijn aandacht er daarom niet bij. Dus beland ik achtereenvolgens in de opgebroken Kinkerstraat, in een geblokkeerde Elandsgracht, in een verkeersopstopping ergens in de Grachtengordel en achter een verhuizing op de Nieuwezijdsvoorburgwal om tot slot helemaal niet verder te komen als bij het Paleis drie stilstaande trams het verkeer stilzetten. Ik zou er op andere dagen om hebben kunnen lachen, temeer daar ik mijn trein toch al had gemist, maar op deze dag is het me teveel.
Een soortgelijk incident gisteren in de trein van Apeldoorn naar Amersfoort en Amsterdam: ik was om voor de hand liggende redenen vergeten in te checken, iets wat me anders nooit gebeurt. Helaas trof ik het niet met de conducteur, een medewerker van “Veiligheid en service”, zeg maar de voormalige Spoorwegpolitie. Normaal gesproken zijn conducteurs de schappelijkste mensen ter wereld, die er doorgaans van uitgaan dat de reiziger te goeder trouw is. Vaker niet dan wel heb ik een conducteur horen zeggen dat de zwartrijder moet uitstappen, even moet inchecken en met de volgende trein verder kan. Slechts zelden maak ik mee dat de conducteur uitgaat van kwade trouw en meteen een boete begint uit te schrijven. Gisteren maakte ik het dus wél mee. Zoiets kan gebeuren en ik weet dat ik geen enkel recht heb op de ingeburgerde, coulante behandeling. Ik zou op andere dagen dan ook gewoon hebben gedacht dat “Veiligheid en service” nou eenmaal dienstkloppers aantrekt en dat zou dan dat zijn geweest. Gisteren was ik echter vooral overstuur van het a priori wantrouwen.
Het omgekeerde komt ook voor, dat op zich kleine gestes je dubbel aangenaam treffen. De vriendin die me, terwijl ik op weg ben naar de uitvaart, nog even SMSt om me sterkte te wensen en het postadres van mijn moeder vraagt. De vriend die nog even snel het stuk bladmuziek opzoekt dat mijn vaders overlijdenskaart nu siert. De oud-leerlinge die opmerkt dat mijn vader haar zelfvertrouwen gaf. De collega die je even wat geldt leent. De vriendelijke geleerde die ik dinsdag op het station in Apeldoorn ontmoette en eerst vol begrip luisterde naar wat ik vertelde en me vervolgens iets vertelde over zijn onderzoek.
Niet dat er geen grote gestes waren. Eigenlijk had ik dinsdag voor twee weken naar Oezbekistan zullen vertrekken als reisleider, maar dat gaat nu natuurlijk niet. Het werk werd zonder mopperen door een goede vriendin overgenomen. Het werk op de redactie van Ancient History Magazine liep ook niet helemaal soepel maar dan is er toch uiteindelijk een vormgeefster die, terwijl ze eigenlijk geen tijd heeft, nog even twee plattegrondjes tekent en zo een mooi artikel “redt”. Mijn broer en schoonzus, die zich de benen uit het lijf hebben gelopen om alles te regelen.
Het zijn rare dagen, waarin alles wat extremer is. Waarin nare ervaringen al,s erg naar worden ervaren en waarin ik veel mooie dingen ondervind. Daaronder vallen ook de hartelijke reacties die u achterliet op deze blog, die ik erg heb gewaardeerd.
Gecondoleerd en veel sterkte met het verlies.
Het leven wordt inderdaad intensiever en ervaringen extremer. Ik herken het. Mooi beschreven.
Gecondoleerd Jona en sterkte gewenst.
Marijke
Gecondoleerd met het verlies van je vader. Ik wens jou en je familie veel sterkte op deze moeilijke dag.
Ik heb deze antifoon als koorzanger diverse keren gezongen aan het einde van een Requiemmis. Mooiere woorden zijn nauwelijks denkbaar. Veel sterkte toegewenst !
beste Jona,
gecondoleerd en sterkte bij het verwerken van dit grote verlies. Een vertrouwde stem die plots verstomd.
Selma
Ik had een paar berichten gemist. Veel sterkte. Ik ken uw (soort) verdriet.
Het is al 51 jaar geleden dat ik mijb vader begraven heb. Ik herken je verbazing (maar misschien projecteer ik mijn eigen gevoelens): de man die er altijd was! De werkelijkheid is plots op de achtergrond. Ik hoop dat je dikwijls aan hem denkt en wens je sterkte en troost van vrienden en geliefden.
Als de eerste golf van medeleven voorbij is volgt vaak een grote stilte. Alsof de mensen het nu wel genoeg vinden. Voor die periode wens ik je alle sterkte, Jona.
Gecondoleerd en sterkte voor familie en vrienden.
Tja, “Veiligheid & Service”. Die vreemde samenstelling van ongelijke begrippen roept al een hele (ergernisvolle) column op. Beter je bezighouden met zaken die nu écht belangrijk zijn. Sterkte.