Nog een nagekomen krabbel uit Armenië: de christenen daar brengen nog offers. Die antieke gewoonte is in westelijker kerken als heidens terzijde geschoven maar de Armeens-Apostolische Kerk heeft haar dus gehandhaafd. Iemand kan een gelofte doen – denk aan de genezing van een dierbare of zoiets – en kan, als het gebed is verhoord, uit dankbaarheid een schaap offeren. (Ik heb de dieren te koop aangeboden zien worden langs de weg naar Geghard.) Na het offer wordt het vlees verdeeld over zeven armlastige families.
Een priester zegent van tevoren het zout dat het offerdier in de mond krijgt gelegd. Ik heb voor dit gebruik verschillende verklaringen gehoord: het dier zou erdoor worden verdoofd, het dier zou erdoor worden afgeleid, zout is het symbool van het Verbond, zout is het symbool van vriendschap. Ik vermoed dat ze allemaal waar zijn. In religieuze aangelegenheden zijn de gebruiken er eerder dan de interpretaties.
Voor de Armeniërs vormt het offer, zo vernam ik, onderwerp van discussie. Is het ritueel slachten van dieren nog wel van deze tijd? Ook Armenië kent dierenbeschermers en steeds meer mensen denken dat er alternatieven bestaan. Zo kun je de veestapel ook met rust laten en de 30.000 dram die een offerschaap kost, ook zó verdelen over zeven families.
Het bovenstaande is in feite een aspect van de Armeense volkscultuur, teruggaand op gebruiken van twee millennia geleden. Dat geldt ook voor de foto hierboven: de tot ruïne vervallen apsis van wat ooit de kathedraal is geweest van Dvin. Geen geringe plek: hier hebben de kerkvergaderingen plaatsgevonden waarin de Armeense kerk haar leer vastlegde: een afwijzing van wat de westerse kerken waren overeengekomen in Chalkedon. Dit is historische grond.
De kerk is al lang geleden verwoest maar Armeense en Assyrische christenen blijven de plaats gebruiken. Ze hebben het eeuwenlang zo gedaan, het is altijd zo geweest, en het was goed zo. Theologisch is het niet heel logisch dat monofysitische en nestoriaanse christenen dezelfde plek gebruiken, maar ik had niet de indruk dat iemand zich erom bekreunde. Theologische rationalisering ontbreekt en zou, vermoedelijk, ook schade toebrengen aan wat die mensen hier doen. In elk geval weiger ik de volkscultuur minderwaardig of belachelijk te vinden.
“Na het offer wordt het vlees verdeeld over zeven armlastige families.’
Ik kan begrijpen waarom die zeven families armlastig zijn. Als ze de hele dag bezig zijn om al die offerschapen weg te kanen komen ze aan werken niet meer toe.
Als het grote families zijn, is zo’n schaap op voor je het weet.
‘Een priester zegent van tevoren het zout dat het offerdier in de mond krijgt gelegd. Ik heb voor dit gebruik verschillende verklaringen gehoord: het dier zou erdoor worden verdoofd (…)’
Ik vrees, dat je dat idee er bij een anesthesist niet doorkrijgt, maar misschien kun je de volgende keer eens voorstellen. Bij de tandarts bijvoorbeeld: ‘Doet u mij maar een lepel gezegend zout’…
Het onverdoofd doorsnijden van de keel van een offerdier is bepaald geen toonbeeld van pijnloos ombrengen. Ik zeg het netjes. Nog afgezien van de stress die het met zich meebrengt. Niet dat het er in menig slachthuis beter aan toeggaat, ook dat weten we imners maar al te goed, maar laten we de dingen alsjeblieft bij hun naam noemen. Het merkwaardige is, dat wij dergelijke praktijken onder mensen ‘beestachtig’ noemen, of ‘barbaars’. Gaat het echter om dieren, dan hanteren we andere normen en voelen ons ver boven het dierlijke verheven, of het nu gaat om onverdoofd kelen, onthoornen, castreren, couperen en ontsnavelen.
We houden mythes nu eenmaal graag in stand…
Geachte Heer,
Vanaf 301 AD waren in Armenië meer dan 3000 Solide, Klassieke Christelijk Armeens Kerken(vaarvan trof zijn inspiratie ook Michelangelo voor de bouw van Saint Peters Kerk in Vatican) gewijd aan Onze lieve Heer, Onze Lieve vrouw, aan Johannes de Doper, welk Armeense geliefd Heilige is Samen Met Gregory De Inlichter, die 12 gewelddadige martelingen onderging en daarna 13 jaar in een put in Xor Virap zat, voor de Ararat valley gevangen sat tussen de kruipselen, waarna dopte De hele Armeense volk tot Christendom, waarbij verschillende heidense stammen met Heidense Armeense Volk veranderde In Christenen.Voor Hem waren Heilige Apostelen Thaddeus en Bartholomeus bezig geweest, om Licht van ons Heer te verspreiden In Heidense Armenië.
BEHOUD van Christendom is moeilijk , waar begeerlijk. UITEENDELIJK GOD IS DE WINNAR.
Terwijl de meeste Armeensen vechtten voor zijn geloof en velen vielen als Heiligen, er was altijd een deel van populatie die eigenwijs koos en schadde de kerk, waarbij, zoals in westen werd katholicisme verdeeld , omdat die waren toen te dogmatisch. Ontstonden schismen. DUS HET IS ALTIJD EN OVERAL VOOR DE PURE WATER VECHTEN EN BEHOUD VAN DE WARE GELOOF.
NIET TE STRENG ZIJN, OOK NJET TE SLAAP. TUSSEN IS DE KRUIS.
Waarheid.
GEVECHT tegen arrogante, achterstand, onwetenheid, brutaliteit, kortom onbeschaafdheid, wat donker is en moet ingelicht worden om zelf licht te geven en licht te worden.
Laatste jaren zijn heel veel mooie en Prachtige kerken gebouwd en gewijd aan God en zijn Heiligen, martelaren.
Een kijkje in de SAINT JOHANNES KERK IN DE STAD ABOVIAN IN ARMEENSE REPUBLIC, OOK IN NOR HAGN, OOK IN YEREVAN, EN ER WORDEN AAN DE BIJGELOFIVE, HEIDENSEN KRUISJES VERDEELD, OM TE REDDEN VAN DE AKELIGE HEIDENSE GEWOONTES VAN DE turkse blauw oog, of alle mogelijke heidense gewoontes, die schadelijk zijn voor de Geest, misleiden,
Soms ontstaan kerken op de plaatsen waar zo Een zelfbedachte altaar staat en dan voor een zekere reden, omdat God wil die plek verschonen en wijden aan een bepaalde doel, bijvoorbeeld zoals in Amsterdam was begonnen met de stille tocht Kerk., was een bepaald reden.
Gods wegen zijn onvoorsoelbaar en waar. Jovel zou geen jovel zijn en jawel dood zou niet verliezen van leven, als we zouden niet zien of denken, OOK praten en leven, meedenken en corrigeren. Ik heb het als kind een keer geproefd, was ongewoon heerlijk.
Maar vaandag als ik iets wil doen, geef ik liever geld en ik denk, dat onze oma’s die Genocide hadden gezien waren zoveel menselijk leiden gezien, lijken op de straten, dat het is voor hun onbegrijpelijk geweest over dieren leiden te praten. Ik denk moet tijd passeren, tot mensen bewust worden van makkelijkere wegen, Of OPGELEID worden, onderwijzd worden.
VOOR LEVEN.
Jesus is Opgestaan, gezegend is opstanding van Christus, voor Jullie en Ons Grote VREUGDE.
Met liefde en positieve kijk, meedenkenkend en met licht.
Hoe meer hoofdletters, hoe minder overtuigingskracht.
Was die steek nou nodig?
natuurlijk niet, hij doet simpelweg nooit iets anders.
Ik vermoed dat lezers wel begrijpen dat een beetje zout op de tong geen anesthesie is. Maar het lijden van het dier uitgebreid beschrijven voegt niets toe aan de teneur van het artikel . Het onrecht offerdieren aangedaan zou weer een andere collum kunnen worden. Iets voor u?
‘Ik vermoed dat lezers wel begrijpen dat een beetje zout op de tong geen anesthesie is.’
Dat vermoed ik ook. Ik reageerde echter op het door JL in de post uitgesproken vermoeden dat deze verklaring (de verdovende werking) wel eens waar zou kunnen zijn…
Uw suggestie om een post te schrijven over het leed dat offerdieren wordt aangedaan en de absurditeit van het brengen van offers – in het bijzonder dat van dieren en mensen – is zeker het overwegen waard.
Nee, dierenrechten zijn geen onderwerp waarover ik met expertise schrijf.
Dat is niet zo moeilijk, want in tegenstelling tot mensen worden aan dieren geen subjectieve rechten toegekend. Er bestaat geen Internationale verklaring voor de rechten van het dier.
Zou ook raar zijn. Daar is inspraak voor nodig en wie zou wijs worden uit al dat gekakel, geblaf, gebrul, gehuil, geloei, geblaat… Het schijnt dat ons DNA voor 98% overeenkomt met dat van de chimpansee, maar die 2% maakt toch wel verdomd veel verschil. Het beste wat we kunnen doen is als mensen onder elkaar afspreken om dieren en de natuur zo goed mogelijk te behandelen.
Respectvol omgaan met de natuur en wat daar in is, zou een goed begin kunnen zijn, Frans. Dat betekent wel, dat we ons ervan bewust moeten zijn, dat we deel uit maken van diezelfde natuur en dat we er niet boven staan.
@robduijf: helemaal eens!!!
Tijdens de katholieke doopplechtigheid werd in elk geval tot enkele tientallen jaren geleden de baby op het voorhoofd gezalfd gezalfd en kreeg hij/zij een beetje zout op de tong. Dat werd toen als reinigingsritueel verklaard. In ieder geval gebeurde dat bij onze oudste twee in 1968 en 1969. Van de jongste twee(1973 en 1978) weet ik het niet meer.
Het gebruik van zout op de tong bij een dopeling in de r.k.k. had/heeft te maken met de oproep van Jezus om, als zijn volgeling, het zout der aarde te zijn. Zout stond voor smaak geven en pit hebben. Zo ook nog dat zout tegen bederf is.
@arnold: ik ben katholiek opgevoed maar hier had ik nooit van gehoord.
Het zout is een soort voertuig van de zegening en symbool van het verbond met God. Met het schaap hoeft dan niet gesleept te worden en kan ergens anders geslacht worden.
Naar ik begreep zijn er geen regels in de Armeense kerk over hoe het offerdier gedood wordt en is eventueel verdoven dus geen probleem.
Het zijn weer erg uiteenlopende reacties op deze blog…! 🙂
De meeste moet je maar met een korreltje zout nemen.
Dit is niet wezenlijk anders dan de “ex voto’s” die je vaak in Italiaanse kerken ziet hangen: zilveren plaatjes met daarop het lichaamsdeel dat door voorspraak van de heilige werd genezen. Nu lost de supplicant zijn belofte in. Noem je dat dan ook een offer? Ik weet het niet. Wel in de zin dat het een gift voor God is.
Wat wél natuurlijk verschilt is dat de westerse kerken geen dierenoffers meer hebben geaccepteerd — de vroege kerkvaders hebben vreselijk geruzied over de vraag of een christen wel offervlees mocht eten.
Maar, als je dit een offer noemt dan brengen christenen ook in het westen nog altijd offers. Alleen niet in dierlijke vorm.