Amsterdam-Zuid en sculptuur, dat gaat zelden goed. Ik heb weleens geblogd over het beeld “Searching For Utopia“, dat een paar jaar geleden in het kader van een expositie tot ieders genoegen stond aan de Amsterdamse Apollolaan. Er was geen geld om het permanent te laten staan en nu staat het dus op de Citadel in Namen.
En het wordt er niet beter op. Het bovenstaande beeld staat voor de nieuwbouw van de rechtbank aan de Parnassusweg. De bezoekers komen rechts naar de hoofdingang lopen. Waarschijnlijk nerveus. En daar staat dus een enorm beeld in de houding waarmee men gemeenlijk pleegt aan te duiden dat iemand je de kont kan kussen.
Je vraagt je wel eens af: Waar hebben wij het aan verdiend?
Of je wilt iemand een verschrikkelijke schop voor z’n derrière geven, dat kan natuurlijk ook. Maar in geen van beide gevallen is het erg bemoedigend.
Voor alle eerlijkheid hier wat nadere informatie over het beeld: https://zuidas.nl/blog/2020/11/27/enorme-poortwachter-siert-voorplein-van-de-nieuwe-rechtbank/
De kunstenaar heeft het dus kennelijk heel anders bedoeld.
Het was handiger geweest om het beeld te draaien, met de voorkant naar de bezoeker toe, als een soort buigende uitnodiging.
Op deze manier is het uitnodigend vermogen nul. Om nog maar te zwijgen van de negatieve associaties.
Wat een vreemd mensbeeld moet je hebben om te bedenken dat een bezoeker van de rechtbank – die daar niet komt als het niet strikt noodzakelijk is – ruimte in het hoofd zou hebben om nieuwsgierig te worden van een beeld, en zich daar dan vervolgens in zou gaan verdiepen. Dit soort bureaucratische wensdenkerij verbaast me iedere keer weer.
Met Eisenmans beeld is niks mis. Het staat alleen zo klungelig opgesteld dat het zijn doel voorbijschiet.
https://en.wikipedia.org/wiki/Nicole_Eisenman
In de stadswijk Buitenveldert spreekt men diepe, diepe afschuw uit over het beeld. Misschien had de gemeente of de rechtbank of wie er ook verantwoordelijk voor moge zijn, “sensitivity viewers” moeten inzetten?
Ja, zo gaat dat meestal. Maar dat soort ophef slijt. Er was ooit een enorm gedoe over een beeld/fontein in Heemstede. Iedereen was tegen en sprak er schande van. Als je het er nu met bewoners over hebt willen de meesten het niet meer kwijt.
Maar als je stelt dat zowel het gebouw als het beeld nogal megalomaan overkomen ben ik het met je eens.
Stel ditzelfde beeld staat op een tijdelijke buitententoonstelling aan de Apollolaan. Hoe reageert diezelfde stadswijk Buitenveldert er dan op, als ze komen kijken tenminste? Het punt is: de bezoeker van een tentoonstelling kiest ervoor een beeld te bekijken, maar de rechtbankbezoeker krijgt het door de strot geduwd. En dat geldt natuurlijk ook voor het gebouw. Dat is een kwestie van beleid, maar het kunstwerk krijgt alle kritiek en je kan je afvragen hoe eerlijk dat is.
“Het kunstwerk ‘Love or Generosity’ beeldt een poortwachter van de rechtbank uit: geen bewaker maar een zachtaardig persoon die even ontspanning en troost biedt.”
https://www.rechtspraak.nl/Organisatie-en-contact/Organisatie/Rechtbanken/Rechtbank-Amsterdam/Nieuws/Paginas/Eerste-kunstwerk-voor-de-nieuwe-Amsterdamse-rechtbank.aspx
Ook van voren gezien vind ik het beeld allesbehalve uitnodigend. Eerder kruiperig. En ontspanning? Zelfs een standbeeld zou pijn in z’n rug krijgen van die houding. Dat opgehouden handje is weer wel heel goed, want daar zal het bij de meeste rechtszaken wel op uitdraaien: iemand moet dokken.