Het was 8 oktober 1982 en we verzamelden ons in Arnhem op het station. Niet het schitterende nieuwe station, maar het oude, met de zo opvallende reclame van de RVS. We, dat was een 5-VWO-klas van het Veluws College in Apeldoorn, die onder leiding van meneer Johannesma op excursie ging naar Rome.
Ik had vooruitgezien naar mijn eerste bezoek aan de Italiaanse hoofdstad. Ik kon alle gebouwen op het Forum Romanum al noemen, wist dat ik in de vrije middag naar de Capitolijnse Musea én de Villa Giulia wilde, en was een van degenen die al wat Italiaans hadden geleerd. Het cliché “de eeuwige stad” kon ik toen al niet harden, al heb ik het natuurlijk weleens gebruikt.
Onze ouders brachten ons dus naar Arnhem, waar de trein richting Milaan vertrok. Het oude Arnhemse station was echter nogal groot en onze docent had bij de voorbereidende bijeenkomst het ontmoetingspunt daarom iets specifieker gemaakt: “In de stationshal, daar staat een zuiltje.”
Een van mijn medeleerlingen zei alleen maar “Nu al?!” Even was het stil. Toen vatten we de grap. Ik zal de bulderlach nooit meer vergeten.
Veertig jaar na dato staat het zuiltje nog altijd in de stationshal van Arnhem.
De Italiëreis in het laatste jaar was voor mij de eerste keer in dat land. Wat keek ik er naar uit om die stad te bezoeken waarvan ik zes jaar de taal en cultuur had geblokt en die ik enkel kende vanop de klasposters van de Plastico. Heerlijke tijd.
Ik betwijfel of je vandaag nog steeds kan ronddwalen in onverlichte krochten onder de Villa Hadriani of een impromptu voetbalmatch spelen tegen wat Italianen in het amfitheater in Pompeii.
Van de studenten uit de retorica werd verwacht dat ze naar Italië gingen. Die uit de moderne bezochten Moskou en Sint-Petersburg. Ook niet evident vandaag.
Hoewel ik het gymnasium heb gevolgd, zat een Romereis er om redenen die mij nooit duidelijk zijn geworden niet in. Pas in 2013, op mijn zestigste, durfde ik een bezoek aan Rome voor het eerst aan; dit terwijl ik inmiddels honderd keer in Italië was geweest en alle uithoeken van het land had gezien. De reden? Angst. Angst om verpletterd te worden. Gelukkig viel het uiteindelijk mee.
Februari 2020. Al 55 jaar oud, en na zeker 46 jaar fascinatie met Romeinen. Het kwam er niet van. Tot die keer. Met mijn dochter, slechts 5 dagen, wat mij betreft zeker niet de laatste keer.