Dat de akoestische kwaliteiten van antieke theaters een enkele keer verbazingwekkend goed zijn, ontdek je meestal als een toerist besluit de wereld te verblijden met zijn gezang. Perfect kun je werkelijk elke valse noot verstaan.

Ik denk nog altijd met afgrijzen terug aan de christelijke zangverenigingen die ik ongevraagd recitals heb horen geven in de theaters van Epidauros en Caesarea. Ze waren dubbel irritant: men kon niet zingen en gebruikte de openbare ruimte voor het uitdragen van een boodschap. Daar is toerisme niet voor.

Nee, tussen mij en zelfbenoemde muzikanten is weinig liefde verloren. Maar vandaag maakte ik in het theater bij de Asklepiostempel in Pergamon iets bijzonders mee. Een Koreaan begon te zingen, en hij zong zuiver. De mensen in het theater bleven luisteren, maar ook mensen elders op het tempelterrein keken om – eerst verwonderd, later bewonderend. Het was verbazingwekkend mooi.

Ik heb nog nooit meegemaakt dat allerlei mensen uit verschillende landen een paar minuten lang dezelfde betovering deelden. Dat na afloop verschillende mensen elkaar vroegen “heb je die Koreaan gehoord?”, verbaasde me dan weer niet.