In 1898 maakten de Duitse keizer Wilhelm II en zijn echtgenote Auguste Victoria een rondreis door het Ottomaanse Rijk. In Constantinopel, dat later Istanbul genoemd zou worden, gelastte hij de bouw van “de Duitse fontein” op de plaats waar ooit de startboxen van de Byzantijnse paardenracebaan hadden gestaan. In Damascus schonk hij een nieuwe sarcofaag voor het graf van Saladdin. In Jeruzalem waren wat problemen: geen vorst mocht te paard door de Jaffapoort rijden terwijl een keizer protocolair niet overal te voet mag gaan. Een oplossing werd gevonden door een bres te maken in de muur naast de stadspoort.

Overal liet Wilhelm II inscripties achter. Ook in Baalbek. De keizer was met de trein vanuit Damascus naar Zahlé in de Bekaavallei gereisd – Duitse ingenieurs hadden de spoorlijn aangelegd – en reisde op 10 november naar Baalbek. De dag erna bezocht hij de ruïnes, die hem zeer aanspraken omdat de tempels zouden zijn gebouwd de Romeinse keizer Antoninus Pius, die door Wilhelm II werd beschouwd als rolmodel. De dag eindigde met de onthulling van een plaquette die sultan Abdulhamid II had laten maken: links een tekst ter ere van de Duitse vorst, rechts ter ere van zijn gastheer.

Wilhelm II reisde vervolgens verder naar Beiroet, maar was voldoende onder de indruk geweest om opdracht te geven tot grootschalig archeologisch onderzoek en de bouw van een nieuwe trap. Met dit laatste schaarde hij zich in een Baalbekse traditie van keizerlijke bouwheren: niet alleen van Antoninus Pius, maar ook van Nero, Trajanus, Caracalla en Philippus Arabs is bekend dat ze belang stelden in het heiligdom.

De inscriptie hing in de Bacchustempel, een van de indrukwekkendste tempels uit de Oudheid: groter en beter bewaard dan het Atheense Parthenon. Daar hing ze nog toen generaal Allenby in 1918 de plaats bezocht. Hij nam er aanstoot van en liet de tekst weghalen. De namen “Wilhelm” en “Auguste Victoria” werden voor de zekerheid nog weggebeiteld om te verhinderen dat de inscriptie, die achterbleef in een nabijgelegen hotel, ooit zou worden teruggeplaatst. Dat is echter toch gebeurd. Aan het begin van de jaren zeventig logeerde de Duitse ambassadeur in het hotel, waar hij attent werd gemaakt op de beschadigde inscriptie. De diplomaat heeft de namen er toen opnieuw in laten houwen en ervoor gezorgd dat de gedenksteen werd teruggezet.

Er is een verschil met vroeger. De inscriptie hing ooit op ooghoogte. Inmiddels is het heiligdom volledig uitgegraven, en er is veel zand uit de Bacchustempel weggehaald. Tegenwoordig hangt de inscriptie hoog bovenaan de muur onleesbaar te zijn.