Het zou mooi zijn als een recensent onbevooroordeeld begon aan het te bespreken boek, maar in de praktijk is dat zelden het geval. Hij heeft al eens eerder iets van de auteur gelezen, het onderwerp spreekt hem al dan niet aan of het boek heeft (g)een aantrekkelijke opmaak. Het zijn factoren waarvan de recensent weet dat ze geen rol zouden moeten spelen, maar die er wel degelijk zijn. Zo begon ik enthousiast aan Sanne Terlouws Het rozeneiland omdat het onderwerp, de geschiedenis van de sefardische joden, voor mij totaal onbekend was, hoewel ik toch graag lees over het Middellandse-Zeegebied en werk aan een boek over een (eerdere) episode uit de joodse geschiedenis.

Terlouws stof is inderdaad geweldig. Neem de locaties: het verhaal voert van het middeleeuwse Toledo via Algiers naar het rozeneiland Rhodos en eindigt in het moderne Israël. Daarnaast zijn er intrigerende historische personages als kardinaal Torquemada, de piratenleider Barbarossa, de messias Shabtai Tzvi en de Turkse oorlogsheld Selahattin Ülkümen. Bovendien komen de verdrijving van de joden uit Spanje, pogroms naar aanleiding van de ‘bloedleugen’, en de Holocaust aan de orde – onderwerpen die geen lezer onberoerd kunnen laten. Dit bonte geheel heeft een rode draad nodig om te verhinderen dat de lezer het overzicht verliest, en daarom is het boek opgebouwd rond de geschiedenis van de familie Amram. Het doet sterk denken aan de roman The Source van James Michener uit 1965, die de geschiedenis van een familie uit Galilea benut voor een soortgelijke historie van het Jodendom.

Lees verder “Sefardische streekroman” →