Hé, dat had ik niet verwacht. Ik blogde een paar dagen geleden over de vrolijke verkeerschaos in de Libanese hoofdstad en constateerde dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakte of mensen zich aan de verkeersregels hielden, omdat ze vroeg of laat wel op hun bestemming aankwamen.
Later bedacht ik dat dit vermoedelijk toch teveel eer was voor de Libanezen, aangezien er in hun land misschien meer verkeersdoden vallen. Dat bleek inderdaad het geval: ongeveer 500 per jaar. Aangezien er in Libanon zo’n vijf miljoen mensen wonen – vluchtelingen meegerekend – betekent dit dat er één verkeersdode is op de tienduizend inwoners. In Nederland is dat, als ik het hier op mijn hotelkamer in Byblos goed herinner, één op vijftienduizend. Het verkeer is in Libanon dus 50% dodelijker.
Maar nu het interessante. Degene die ik het vroeg, voegde ongevraagd toe dat vrijwel alle verkeersdoden in Libanon ’s avonds en ’s nachts vielen, en dat het vooral ging om jonge mensen die onverantwoorde risico’s namen. Ik heb er geen illusies over hoe moeilijk het is in het donker te rijden over de onverlichte bochtig bergweggetjes.
Maar als in dit land de verkeersdoden merendeels jonge mensen zijn die ’s nachts onvoorzichtig in de bergen rijden, dan zou je denken dat het aantal verkeersdoden dat in de steden valt, betrekkelijk laag is. Het is dan zelfs mogelijk dat Beiroet, met een stapelgek verkeer, veiliger is dan Nederland. Kan het zijn dat juist de waanzin van het verkeer chauffeurs alerter houdt en dat goed-geregeld verkeer ze onvoorzichtiger maakt?
Ik heb geen idee of het zo is, maar zelfs als het waar is zal ik toch echt drie keer omzien voordat ik in Beiroet (of in Byblos) een straat oversteek.
Zeker weten is het waar. Er is zelfs een wetenschappelijke theorie voor, die risicohomeostasis heet. Deze voorspelt dat het aantal dodelijke ongelukken aanzienlijk vermindert als alle airbags in auto’s vervangen worden door dodelijke puntige staven.
Hoe het werkt beschrijf je zelf. “Ik zal toch echt drie keer omzien”. Het overgrote deel van de verkeersdeelnemers in Beiroet en in Byblos doet dat.
Ik realiseerde me de ironie van de slotzin. 😉
Misschien klopt dat wel. Misschien vallen er inderdaad minder verkeersdoden in Beiroet dan in Nederland… Ik vraag me sowieso af hoe het staat met fietsers en voetgangers aldaar, want zoals de meesten wel weten bezit de fiets in Nederland een populariteit die in de meeste landen, en zeker in het Midden-Oosten niet, bij lange na niet bereikt wordt.
Ik weet niet of het aan de hete zon ligt of aan iets anders, maar alle mediterrane landen die ik ooit bezocht hadden dramatisch verkeer. Het viel me mee dat er zo weinig ongelukken gebeurden, althans ik heb slechts een handvol ongelukken gezien en die waren voornamelijk “klein” van omvang (al kunnen de betrokkenen daar anders over denken!). Ik was in ieder geval altijd weer blij als ik in Nederland was, waar de mensen normaal asociaal rijden in plaats van levensgevaarlijk asociaal.
Alleen in Turkije en Griekenland (Kreta) heb ik zelf met een huurauto gereden. De ongeveer 5.000 kilometer in Turkije werden opgeschrikt door een serie rariteiten en bijna-ongelukken. Ik heb daar meerdere malen een dodelijk ongeluk voorkomen door oplettendheid van mijn kant, terwijl de oorzaak steevast roekeloos en stom rijgedrag van meestal tegenliggers was. Bij elke heuvel of blinde bocht moest je oppassen dat je niet plots in de ogen van een inhalende tegenligger keek, die zonder te kunnen weten dat er iemand aankwam, zomaar de gok nam en met een waanzinnige snelheid iets probeerde. In Turkije vallen naar ik meen jaarlijks 8000 verkeersdoden, wat vergelijkbaar is met Duitsland, zeker qua bevolkingsomvang. Daarentegen zijn er in Turkije volgens mij veel minder auto’s, maar goed, ik heb ontdekt dat provinciale wegen (veel snelwegen zijn er niet) door allerlei verkeer wordt gebruikt: scooters met hele gezinnen, landbouwvoertuigen, fietsers en -jawel- geparkeerde voertuigen! ’s Nachts beweegt men zich veelal slecht of zelfs onverlicht op de wegen…
Kortom, ik rijd liever in West-Europa, zeker als ik zelf moet rijden. Die 5.000 kilometer in Turkije hebben bijna net zoveel bijna-ongelukken opgeleverd als mijn ervaringen in Nederland, met het verschil dat ik in het vaderland tussen de 120.000 en 140.000 kilometer in de benen heb… We klagen in Nederland graag, maar ik heb nog nergens beter verkeer meegemaakt.