Ik krijg zojuist nieuws van een vriendin uit Libanon van wie ik al een paar weken niet had gehoord, en ik schreef bovendien een bevriend echtpaar in hetzelfde land, dus ik ben in beetje in een Libanese bui en daarom doe ik in de reeks museumvoorwerpen maar eens een Libanees mozaïek. Het komt uit een zesde-eeuwse kerk en is te zien in Beit-ed-Din, middenin het woongebied van de druzen.

En er zit een verhaal aan vast. In 1982 viel Israël Libanon binnen en generaal Sharon sloot een alliantie met de maronitische christenen, die waren georganiseerd in enkele heel rechtse strijdgroepen. Deze werden nu ingezet om de door Israël bezette gebieden te bewaken, en dat liep gierend uit de hand. In de Chouf-bergen, waar de druzen wonen, vonden vreselijke moordpartijen plaats. De druzen, op hun beurt, beschoten de Israëlische stellingen aan de kust.

In deze verwarde situatie werden enkele prachtige mozaïeken ontdekt, die behoorden bij de antieke stad Porfyreon, het huidige Jiyyeh. Onder normale omstandigheden zou geen mens ernaar hebben omgezien, maar de leider van de druzen, Walid Jumblatt, die ervan houdt een beetje als intellectueel te poseren, maakte gebruik van een pauze tijdens de gevechten om de mozaïeken te laten opgraven en in veiligheid te brengen in zijn huis in de bergen.

Zo zijn ze gered. Het is jammer dat het vondsten zijn zonder context, waardoor de wetenschappelijke waarde gering is. Maar dit funky mozaïek, waarvan mijn foto helaas niet helemaal scherp is, is ook gewoon mooi. Het ligt in de tuin van het paleis te Beit ed-Din.

[Dit was de vijftiende aflevering in mijn reeks museumstukken; een overzicht is hier.]