Ik heb al eens geblogd over de diverse soorten oosters christendom. De verschillen hebben te maken met taal en met uiteenlopende opvattingen over de manier waarop de twee naturen van Christus zich tot elkaar verhouden. De meningsverschillen zouden overbrugbaar moeten zijn, of op z’n minst tussen haakjes geplaatst moeten kunnen worden.
Eén zo’n poging staat bekend als monotheletisme. De aanhangers meenden dat alle gelovigen het er in elk geval over eens konden zijn dat Christus één enkele wil had gehad. Leuk bedacht, maar niet leuk genoeg: het bleek in de praktijk vooral een manier om ruzie te krijgen met iedereen. De leer is later veroordeeld, minder om de inhoud dan omdat ze politiek onwenselijk was geworden.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.