Beiroet is getroffen door een explosie die zelfs in oorlogstijd opmerkelijk zou zijn. De haven van de Libanese hoofdstad is weggevaagd maar ook elders is de schade groot. U las misschien het persoonlijke verslag dat ik zojuist op deze blog plaatste. De explosie heeft politieke gevolgen. Een goed commentaar op het aftreden van het kabinet en Macrons hulppakket leest u hier.

De haven van Beiroet vormde een van de voornaamste aanvoerlijnen van het kleine land. Een land met een bevolking van 4,5 miljoen mensen die anderhalf miljoen vluchtelingen opvangen. Vlakbij die haven ligt, aan de andere kant van de grote kustweg, een traditioneel christelijke stadswijk. Wie er doorheen loopt, weet waarom Beiroet al sinds mensenheugenis “het Parijs van het Midden-Oosten” heet. In deze wijk heeft de stad zeker een Frans tintje.

Als u een beeld van de getroffen stadswijk wil hebben, is echter ook een andere parallel mogelijk. Met een museum, met nauwe straatjes en scooters, met het stadspaleis van een rijke familie, met talloze kleine bedrijfjes, met een paar kerken, met telefoon- en electriciteitskabels, met een hoop herrie, met een even lange als elegante trap gewijd aan Sint-Nikolaas, met sportscholen, met affiches en graffiti, met verkeersopstoppingen en met allerlei leuke restaurants zou het net zo goed Zuid-Italië kunnen zijn.

Beiroet is ook een stad die haar veerkracht heeft behouden. Terwijl ze het hoofd heeft moeten bieden aan grote, grote problemen. Een vriendin die haar huis door de explosie verwoest zag en die in haar straat de slachtoffers heeft geholpen, woont nu tijdelijk bij familie in de bergen maar is al bezig met het voorbereiden van haar terugkeer. Het zal niet de eerste keer zijn dat ze alles van voren af aan moet helpen opbouwen.

Vandaag is een grote actie om geld in te zamelen. U leest er hier meer over. Het geld zal niet gaan naar de Libanese overheid, maar gaat naar NGOs. Natuurlijk ken ik die niet allemaal maar ik ken in Libanon twee zusters die goede banen hebben opgegeven om te gaan werken voor vluchtelingenorganisaties, de een als projectmanager en de ander in het onderwijs. In elk geval bij hen blijft niets aan de strijkstok hangen. Eén van hen zou deze zomer trouwen, wat eerst door de corona-crisis en inmiddels door de explosie-crisis moest worden uitgesteld.

Kortom, lieve mensen, steun die actie. Als u zich vandaag wil verdiepen in Libanon, gewoon om er eens wat meer van te weten, dan heeft u hier een link naar alle stukjes die ik erover schreef. Maar liever heb ik dat u daar klikt.