Geliefd boek: Herinneringen van een engelbewaarder

On januari 19, 2021oktober 27, 2022 door FrankBinLiteratuur, Nederlands11 reacties

De meest gewaardeerde romans van W.F. Hermans zijn De donkere kamer van Damokles en Nooit meer Slapen. De eerste maakte hem beroemd in Nederland, de tweede wordt volgens Wikipedia als zijn meesterwerk beschouwd en werd besproken en geprezen op mijn middelbare school tijdens Nederlandse les. Maar ja, ik was toen al een dwarskikkertje; het eerste boek dat ik van hem las was Herinneringen van een engelbewaarder. De twee eerder genoemde vielen me licht tegen, ook vergeleken met het werk dat hij de eerste paar jaar na de Tweede Wereldoorlog schreef.

Dus toen Nooit Meer Slapen op deze blog werd besproken moest ik meteen aan de literaire verkenningen tijdens mijn tienerjaren terugdenken. Of daar een engelbewaarder bij kwam kijken laat ik in het midden. Wel besloot ik mijn favoriete boek van Hermans te herlezen. Dat is uiteraard een riskante onderneming; ik ben niet dezelfde meer als veertig jaar geleden en bijgevolg is mijn smaak dat ook niet meer.

Lees verder “Geliefd boek: Herinneringen van een engelbewaarder” →

Geliefd boek: Nooit meer slapen

On januari 3, 2021oktober 27, 2022 door Erik HofmansinLiteratuur, Nederlands8 reacties

In het najaar van 1960 werd Nederland opgeschrikt door de verschijning van een volstrekt nieuw tijdschrift: Twen. Het volgende nummer heette Taboe, daarna verschenen nog twee nummers en toen was het afgelopen.

In het eerste nummer stond een verhaal van W.F. Hermans, getiteld Nooit meer slapen. Ik begreep er niet veel van, maar de titel vond ik prachtig en toen een kleine zes jaar later de gelijknamige roman verscheen, aarzelde ik geen moment, al sloeg de prijs van f 9,50 voor deze literaire reuzenpocket (LRP173) een fikse deuk in mijn bescheiden budget.

Lees verder “Geliefd boek: Nooit meer slapen” →

Multatuli en W.F. Hermans

On januari 19, 2018januari 5, 2023 door Jona LenderinginLiteratuur, Nederlands11 reacties

Van Gerard Reve is het bekende grapje dat hij ooit een boek zou schrijven dat alle andere boeken overbodig zou maken, behalve natuurlijk de Bijbel en het telefoonboek. Nu dat laatste er niet langer is en Reve zijn eigen monumentale boek niet heeft geschreven, is de vraag pertinent welke boeken er wel echt toe doen. Er zijn lijstjes, zoals deze top-tien en deze canon, en ze zijn niet helemaal onzinnig, maar eigenlijk liggen maar een stuk of twintig titels me echt na aan het hart en daarvan zijn er maar drie gecanoniseerd: Karel ende Elegast, Multatuli’s Woutertje Pieterse en Hermans’ De donkere kamer van Damokles.

Het komt mij dus goed uit dat het laatste Multatuli Jaarboek – de opvolger van het tijdschrift Over Multatuli – is gewijd aan Hermans én Multatuli. Twee literaire helden in één klap. Ik heb het meteen uitgelezen.

Lees verder “Multatuli en W.F. Hermans” →

De roe

On december 5, 2017april 19, 2023 door Jona LenderinginCultuur, Literatuur, Nederlands, Verbijstering11 reacties

Voor wie het mocht zijn vergeten: Willem Frederik Hermans was de belangrijkste Nederlandse schrijver uit de pakweg dertig jaar na de Tweede Wereldoorlog. Helaas heeft hij in zijn geboortestad Amsterdam nooit het respect gekregen dat hij verdiende. Omdat hij in de Apartheidjaren lezingen had verzorgd in Zuid-Afrika, verklaarde de gemeenteraad hem persona non grata. Ik meen me te herinneren dat er zelfs een voorstel heeft gelegen zijn boeken ook maar uit de openbare bibliotheken te halen.

Daar bleef het niet bij. Ik woon een paar blokken van de school waar Hermans ooit heeft leren lezen en schrijven en waar het “Manuscript in een kliniek gevonden” zich afspeelt. Die school is er nog altijd en om zout in de wonde te strooien heeft de gemeente die in haar oneindige sadisme vernoemd naar Annie M.G. Schmidt. Als Amsterdammer schaam ik me dood.

Lees verder “De roe” →

W.F. Hermans en Mark Rutte

On juli 26, 2011mei 2, 2023 door Jona LenderinginGeschiedenis, Literatuur, Politiek, Verbijstering1 reactie

In 1972 kon minister Piet Engels een brief vol goed nieuws schrijven aan Willem Frederik Hermans: de auteur had de P.C. Hooftprijs gewonnen, een bedrag van niet minder dan 18.000 gulden. Hermans was blij met de erkenning, maar niet veel later ontdekte een van Engels’ ambtenaren dat de prijs maar 8.000 gulden was. Engels bood zijn excuus aan, maar Hermans sloeg de prijs nu af met de terecht beroemde woorden dat hij weigerde zich te laten bekronen “door een minister wiens handtekening van de ene op de andere dag 10.000 gulden in waarde daalt”.

Lees verder “W.F. Hermans en Mark Rutte” →