De Libanese bevolking varieert van stervensarm, zoals de Syrische bedelaars, tot stinkend rijk, zoals de drie families die besloten in het stadje Batroun het Nabu-museum te bouwen. Batroun is overigens leuk voor een bezoekje, met een mooie kerk aan zee en een wonderlijke Fenicische muur in de branding. En nu is er dus ook een museum, langs de weg naar Tripoli, vernoemd naar de Babylonische god van de wijsheid.

Het museum is gebouwd in precies acht maanden, werd eerder dit jaar geopend en dient om de kunstcollecties van die drie families met de wereld te delen. Ik kies met opzet voor die formulering, want dat is precies wat de opzet is: de oprichters willen niet als enigen genieten van wat ze aan moois bezitten. Het museum en de catalogus van de lopende expositie zijn dus gratis en ook door middel van drietalige uitleg probeert men een zo breed mogelijk publiek te bereiken. De ambitie is overigens niet alleen het tonen van de eigen collecties, maar ook het organiseren van nieuwe tentoonstellingen, waarbij samenwerking wordt gezocht met andere musea, zoals het Sursock, het museum van de Amerikaanse Universiteit in Beiroet, het Nationaal Museum, het museum in Damascus en het Bardomuseum.

Het Nabu-museum zelf is schitterend. Het ligt aan de kust – je kunt zo naar het strand wandelen – en heeft een prachtig uitzicht op Tripoli. Naast het museum is een beeldentuin met onder meer werk van de Irakese kunstenaar Dia Azzawi. Drie van zijn werken hadden betrekking op de vernietiging van erfgoed in Bagdad en Mosul, en vormen een soort verklaring voor de noodzaak een museum als het Nabu op te richten. Ik was echter niet gelokt door de moderne kunst maar door de archeologische collectie. De website meldt:

The museum offers an exceptional permanent collection of Bronze and Iron Age artifacts representing Roman, Greek, Byzantine, Phoenician and Mesopotamian, and contemporary Lebanese cultures, in addition to rare manuscripts and ethnographic material.

Ik moet bekennen dat dit wat overdreven is. Er zijn wel wat archeologische voorwerpen maar de huidige expositie was gewijd aan grafiek van Libanese kunstenaars in de twintigste en eenentwintigste eeuw. Het was niet oninteressant en ik meende een bruikleen uit het Sursock te herkennen, maar het is niet echt mijn ding. De archeologische voorwerpen waren zonder uitzondering unprovenanced, wat jammer is omdat er enkele Fenicische standbeelden waren die, zo zonder vindplaats, eigenlijk alleen maar mooi stonden te zijn en geen moment interessant werden.

Desondanks een prachtig museum waar ik zeker nog eens terug wil komen.