Misschien hebben Libanezen een beter geheugen dan Nederlanders. Toen ik kort voor kerstmis in een hotel kwam waar ik ook in april had geslapen, herinnerde een van de personeelsleden dat ik bij die gelegenheid was gearriveerd met een “beautiful couple”. Vanavond streek ik neer bij Laziz in Beiroet, waar werd geïnformeerd naar de goedlachse reisgenote waarmee ik hier in december enkele keren een waterpijp was komen roken. Overigens heb ik hier ook wel eens met het “beautiful couple” gezeten, maar dat was blijkbaar te lang geleden.

Ik voelde me meteen weer thuis, al was het anders dan bij eerdere gelegenheden, want ik zat er dit keer alleen, met een boek dat niet voldoende spannend was om te verhinderen dat ik vanaf mijn bankje ging zitten kijken naar de mensen.

De keurige meneer met de witte baard, die zichtbaar zat te genieten van het gesprek met zijn echtgenote en dochter. De vier jonge vrouwen die verwikkeld waren in een zo geanimeerde discussie dat ze vergaten de enorme glazen vruchtensap leeg te drukken. Twee mannen die backgammon speelden. Het jongste personeelslid, dat van tijd tot tijd rondging om de kooltjes van de waterpijp te vernieuwen. Een echtpaar dat de conversatie verstoord zag worden door een mobiele telefoon die steeds afging, tot de man het ding afzette. Een mevrouw die de kranten las. De vier buitenlandse studenten die binnenkwamen om Barcelona te zien spelen tegen Paris St. Germain, en hun vreugde bij het eerste Franse doelpunt bepaald niet onder stoelen of banken staken. Kortom, een publiek zo gevarieerd en mondain als de stad zelf.

Ik at mijn mixed grill en salade, dronk mijn “minted lemonade”, rookte mijn pijp en mijmerde over wat ik vandaag gezien heb: het mooie Nationale Museum, waar ik ook dit keer weer voorwerpen zag die ik niet eerder had gezien; het standbeeld van Samir Kassir; de rijen gepantserde auto’s waarmee de Libanese volksvertegenwoordigers uit het parlementsgebouw werden weggereden; en ook het graf van het afgelopen oktober vermoorde hoofd van de Libanese inlichtingendienst Wissam al-Hassan, vlak naast oud-premier Hariri. Dat laatste was natuurlijk niet zo leuk, maar eigenlijk, zo bedacht ik, was ik best gelukkig.