Het lelijke beeld hierboven stelt Pothos voor, de verpersoonlijking van het verlangen. Net als Himeros, eveneens een verpersoonlijking van het verlangen, gold hij als zoon van Eros. Het verschil tussen de twee broers was dat Himeros’ verlangen bereikbaar was en dat van Pothos niet. Alleen in een betere, meer volmaakte wereld zou dit verlangen vervuld kunnen worden en daarom werd Pothos geassocieerd met de dood. De bloem die de oude Grieken op graven plachten te leggen, ridderspoor, werd ook pothos genoemd.
Het beeld staat in het archeologische museum van Napels. Het is een Romeinse kopie, gevonden in (vermoedelijk) Herculaneum, van een beeld dat oorspronkelijk, zo rond 350 v.Chr., was gemaakt door de Griekse beeldhouwer Skopas en stond opgesteld in de tempel van Afrodite in Megara.
Zoals gezegd vind ik het lelijk. Dat is opmerkelijk, want andere sculptuur van Skopas, zoals de reliëfs van het Mausoleum in Halikarnassos, is juist erg indrukwekkend. Of de Romeinse kopiist nu een meepse replica maakte, of dat die in de Renaissance wat futloos is gerestaureerd, of dat Skopas een slechte dag had – ik weet het niet goed, maar vermoed toch het laatste. Het Louvre bezit ook een antieke kopie van dit beeld, en die overtuigt me ook niet.
[Dit was de vijfenvijftigste aflevering in mijn reeks museumstukken; een overzicht is hier.]
Wat vind je er precies lelijk aan Jona? Je legt dat niet uit?
Omdat ik het niet weet. Zie ook mijn post op Facebook.
Ik heb geprobeerd de houding van de jongeman aan te nemen. Dat mislukte, omdat ik dreigde om te vallen. Dan had ik mijn linkerarm nog niet uitgestrekt, laat staan dat ik een muziekinstrument speelde.
Kortom, het beeld is gekunsteld, geforceerd.
Ik denk dat die gans essentieel is voor het evenwicht…