Ashura in 1704

Isfahan

Vanaf vanavond is het Ashura. Dan herdenken de shi’itische moslims de gewelddadige dood van Husseyn, een kleinzoon van de profeet Mohammed. In Iran zijn dan passiespelen te bewonderen. Vermoedelijk ook in andere landen met shi’itische bewoners, maar ik heb ze daar nooit bijgewoond. De westerse media  geven ook niet zoveel informatie. Dat wil zeggen, ze focussen op het interessantste beeldmateriaal. Dat zijn vaak mannen die zichzelf met scheermesjes in het voorhoofd snijden, wat erg bloederig oogt. Shi’itische geestelijken moeten er maar weinig van hebben: “als je bloed wil geven,” bromde grootayatollah Fadlallah, “doneer je dat maar aan het ziekenhuis”.

Ashura is, opmerkelijk genoeg, helemaal niet zo’n deprimerend feest. Er hangt een heel speciale sfeer, die ook op buitenstaanders indruk maakt. Wie meer over het Ashura-festival wil lezen, kan hier terecht.

Lees verder “Ashura in 1704”

Ashura in Libanon

De liberale revolutie volgens Nabih Berri (2012)
Ashura is volgens Nabih Berri een liberale revolutie (2012)

In Libanon wordt de politiek gedomineerd door enkele rijke families, die zich profileren als leiders van religieuze groepen. Dat laatste is noodzakelijk omdat de kiesdistricten zijn toegewezen aan bepaalde confessies. Het gevolg is dat religieuze symbolen meer dan in Nederland prominent in de openbare ruimte aanwezig zijn.

Dezer dagen herdenken de sjiitische moslims dat in 680 na Chr. een kleinzoon van de profeet Mohammed, Huseyn, om het leven kwam in de Slag bij Kerbala. De betekenis van deze veldslag is dat de macht in de islamitische wereld kwam te liggen bij kaliefen uit de familie der Umayyaden. Hieruit ontstond de soennitische islam. Het lastig toegankelijke Libanongebergte, dat al eeuwenlang een toevluchtsoord vormt voor vrijwel elke religieuze minderheid in het Midden-Oosten, was een van de gebieden waar de afstammelingen van Huseyn, de sjiieten, op steun konden blijven rekenen.

Lees verder “Ashura in Libanon”

Roadblock

Roadblock (niet in de Bekaavallei)
Roadblock (niet in de Bekaavallei)

Na ons bezoek aan Kamed el-Lawz reden we naar het zuiden. De Bekaavallei begint, naarmate je zuidelijker komt, te lijken op een ravijn. Je rijdt door dorpen met opvallend kostbare, nieuwe huizen, waarvan je je afvraagt hoe ze in vredesnaam betaald kunnen zijn, want de streek zelf heeft weinig te bieden waarmee je welvarend wordt.

We kwamen niet voor de huizen maar wilden iets verder naar het zuiden, waar het Kruisvaarderskasteel Beaufort staat. Het heeft dienst gedaan tot 2000, toen de Israëlische troepen het ontruimden. Misschien is het omdat het nog steeds militair terrein is, dat je het niet zomaar kunt bezoeken en bij het leger een vergunning moet vragen. We hadden gehoord dat we die konden bemachtigen in een stadje in de buurt en reden steeds verder naar het zuiden.

Lees verder “Roadblock”

Iraans anti-amerikanisme

Muurschildering in Teheran
Muurschildering in Teheran

Toen ik in 2004 voor het eerst in Iran kwam, was er een detente in de Amerikaans-Iraanse betrekkingen. De VS hadden Saddam Hussein, waartegen Iran een achtjarige oorlog had gestreden, in een handomdraai uitgeschakeld en de geïmponeerde Iraniërs noemden de Amerikaans president liefdevol George Dubya. In de bioscopen van Teheran draaiden films van Arnold Schwarzenegger en een ‘grand bargain’ leek in de maak.

Achteraf naïef. Bush Jr had Iran al bij de ‘Axis of Evil’ ingedeeld en zo de voorwaarden voor vriendschap vakkundig om zeep geholpen. President Ahmedinejad hielp zijn land even vakkundig in het isolement. Ik las laatst dat Ahmedinejads geloof te leven in de Eindtijd was geïnspireerd door Bush’ apocalyptiek en hoewel ik dat niet kan controleren, leken de twee griezelig veel op elkaar.

Lees verder “Iraans anti-amerikanisme”