Allochtoon, autochtoon

“Overigens ben ik zelf ook allochtoon.” Een online-kennis van me verbaasde me nogal met deze tweet. Zijn naam kon weliswaar Duits of Scandinavisch zijn, maar dat hij anders dan Nederlands zou kunnen zijn, was zó totaal irrelevant dat ik er nooit over had nagedacht. Hijzelf overigens ook niet, want zijn tweet vervolgde “Al ben ik me daar pas na de opkomst van Fortuijn en de PVV van bewust geworden, zo hollands ben ik”.

Toevallig was ik bezig met het naar MS Word converteren van oude computerbestanden, nog geschreven in WordPerfect 4.2 en 5.1. Dat gaf me de gelegenheid de sarcastische constatering eens te vergelijken met mijn eigen zelfbeeld. Zoals ik al vermoedde, speelde in de jaren negentig maar zelden een rol of ik autochtoon of allochtoon was.

Lees verder “Allochtoon, autochtoon”

Liefde en orientalisme

Twee weeskinderen, het meisje Dodala en de jongen Zam, groeien op in een schip, dat ergens middenin de woestijn ligt. Om in leven te blijven, haalt hij water en verleent zij, in ruil voor voedsel, seksuele diensten aan karavaanreizigers. Uiteraard raken ze elkaar kwijt, zoeken ze elkaar, en hebben ze elkaar tegen het einde gevonden. Habibi, de vorig jaar verschenen graphic novel van Craig Thompson, is een smartlap.

En toch. Het lijvige boek blijft boeien doordat het in feite niet gaat over de twee weeskinderen. Thompson gebruikt hun avonturen slechts om de lezer mee te nemen door de islamitische wereld, waarvan hij de lezers zo’n beetje alle aspecten toont: legendes en volksverhalen, de poëzie van Rumi, de folklore van de islamitische kalligrafen. De getekende paleizen illustreren de architectuur van het Nabije Oosten, sommige pagina’s zijn opgemaakt als oosterse tapijten. We zien echter ook de moderne Derde Wereld-steden, waar klaplopers profiteren van de goedgeefsheid van de enige bewoner die zo handig was een waterzuiveringsapparaat te bouwen.

Lees verder “Liefde en orientalisme”