Ik gun het best aan het Rijksmuseum, dat het voor 160 miljoen euro twee schilderijen van Rembrandt kan kopen. Een tientje per Nederlander: het is fors, maar te verdedigen en ik zal zeker eens gaan kijken.
En toch. Primo, als de schilderijen zo’n enorme culturele waarde vertegenwoordigen, waarom staat de Franse regering de verkoop dan toe? En secondo: nog niet zo lang geleden bezuinigde Halbe Zijlstra zo’n 200 miljoen op de culturele sector. Die bezuinigingen hadden met dit bedrag voor een deel ongedaan gemaakt kunnen worden.
In feite lijkt het te gaan om de vraag of we een “brede cultuur” willen, waarin iedereen van iets moois kan genieten, of dat we een cultuur willen hebben van topstukken. Die laatste trekt toeristen en brengt geld in het laatje. Die eerste maakt ons zelf gelukkiger. Voor allebei valt iets te zeggen.
Ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat we inmiddels zó ver zijn doorgeschoten naar de topstukken, dat de brede cultuur ronduit in het gedrang raakt. Voor Amsterdam, waar ik woon, wil dat zeggen: een stadscentrum dat stervensdruk is met toeristen die van alle moois kunnen genieten, en daar omheen een cirkel van buitenwijken waar mensen wonen die de kans niet hebben gekregen de waarde van cultuur te leren kennen.
Zo bezien is de aankoop van twee Rembrandts een klap in het gezicht van de burger.
Helemaal eens.
Goed punt.
We hebben al zoveel Rembrandts! Suggestie: We kunnen beter een Rembrandt-dependance in Qatar of Shanghai openen. Dat houdt Amsterdam-centrum wat leefbaarder.
Ik acht het de plicht van de eigenaren om dat soort ’topstukken’ in bruikleen te geven aan een museum die ten toon kan stellen. Het maakt niet uit waar dat museum staat, het is om het even of Amerikanen er voor naar Amsterdam moeten of Europeanen naar de VS, ze gaan toch wel. Daarom al zie ik geen noodzaak voor het rijk(smuseum) dat soort stukken aan te kopen. Daarbij komt dat museums een collectie moeten opbouwen en niet een rommelhok van onverzekerbare stukken moet willen zijn. Op welke manier passen deze portretten in de collectie?
Zo’n plicht bestaat juist als een schilderij is aangekocht door een museum. Dit is geregeld in een conventie uit – ik denk – 2005 die getekend is in München. De musea committeerden zich daar aan een ruimhartig uitleenbeleid.
De aanleiding had overigens niets met schilderijen te maken, maar alles met unprovenanced erfgoed. Allerlei musea in verre landen willen dat terug, de musea wilden van het gedoe af zijn. Dat is niet gelukt, maar het bovengenoemde principe is een mooie erfenis.
Dus het Rijksmuseum verplicht zich serieus te overwegen deze doeken, als bijvoorbeeld het Louvre ze voor een expositie opvraagt, uit te lenen.
bravo!
Habus maakt een punt dat ik ook had willen maken.
“We hebben al zoveel Rembrandts!”
Ik ben nl. van mening dat Rembrandt geen Nederlands cultureel eigendom is, maar van de gehele mensheid. Het deugt dus niet om zoveel mogelijk Rembrandts op één plaats te concentreren.
Mee eens.
Of we kunnen beter een dependance van andere topstukken van andere topschilders, die niet direct aan Amsterdam gelieerd zijn, elders in het land openen, zodat daar de toeristenstroom ook gestimuleerd wordt en een Rembrandt-zaal in het Rijks.
“Zo bezien is de aankoop van twee Rembrandts een klap in het gezicht van de burger”. Tsja, ik zie dat een klein beetje anders. natuurlijk, ik had ook graag dat geld terug zien vloeien in de cultuurpot, gezien de verschraling van het moment. Rembrandts zijn wel elitekunst en gaan naar musea die toch al flink uit de ruif te eten krijgen.
Gaarne had ik de rijksbegroting (zeker voor cultuur) aangepast, maar dat ging niet. Vooral niet omdat een meerderheid van mijn medeburgers op een andere partij had gestemd. En dan mag die partij (en die coalitie) maximaal 4 jaar doen wat ze willen. Dat is namelijk democratie. En als we het er niet mee eens zijn, hoeven we ook niet te klagen over de begroting (doen we wel natuurlijk 🙂 !) want we krijgen de regering die we verdienen.