Ik heb al vaker over de Libanese burgeroorlogen geblogd. Je merkt er in Libanon eigenlijk elke dag wel iets van, niet zozeer doordat de mensen elkaar nog naar het leven staan maar doordat de gevolgen zo blijvend zijn. Vaak gaat het om heel triviale dingen. Ik noemde al eens het feit dat Beiroetis hun straten nooit aanduiden met de officiële namen, maar ik zou ook hebben kunnen schrijven over het grote aantal auto’s, want het openbaar vervoer heeft de burgeroorlogen niet overleefd.
Vandaag kwam ik in Beit Beirut, een ooit elegant Ottomaans huis aan de Rue de Damas ofwel de beruchte Groene Lijn die ooit het christelijke Oost-Beiroet scheidde van het islamitische West-Beiroet. Het huis werd de vaste basis van christelijke sluipschutters, want het had grote ramen, waardoor een wijd schootsveld viel te bestrijken. Het werd dus ook zelf onder vuur genomen en de kogelgaten zijn nog altijd zichtbaar. Het resultaat ziet u hierboven. In 2008 werd een begin gemaakt met de restauratie, die voor een groot deel is gefinancierd door de stad Parijs.
Architect Youssef Haidar had echter eigen ideeën over hoe de restauratie het beste kon plaatsvinden. Waar de vooroorlogse huizen, voor zover ze überhaupt nog te herstellen waren, konden worden gerestaureerd met de oorspronkelijke materialen, koos Haidar voor metaal. Zoals u boven ziet, lijkt het gebouw op het eerste gezicht helemaal niet gerestaureerd maar oogt het alsof er alleen wat ijzeren steunpilaren zijn geplaatst. Veel mensen waren erdoor geschokt maar Haidar legde uit dat hij iets had willen maken dat eruitzag als een prothese. Hier leest u er meer over en zijn foto’s.
Er is momenteel een expositie, gewijd aan het winkeltje dat hier tot de burgeroorlogen zat: Photo Mario. De restaurateurs vonden onder het puin nog zo’n tienduizend negatieven, tientallen afdrukken en allerlei documenten, die nu zijn tentoongesteld. De formulieren waarmee de klanten aangaven wat er moest gebeuren, de oranjerode Agfacolor-zakjes waarin de rolletjes naar het lab werden gestuurd: ze zijn er allemaal.
Ook een deel van het beeldmateriaal is geëxposeerd: familiefoto’s, portretten, babykiekjes, ansichtkaarten, eerste-communie-souvenirs en pasfoto’s van kinderen die, als ze de oorlog hebben overleefd, inmiddels ongeveer even oud zullen zijn als u of ik. En vermoedelijk behoorlijk getraumatiseerd. Mij trof vooral de foto van een vrouw die anno 1975 ook in de Bijlmer gewoond had kunnen hebben, met een stoere zonnebril, schoenen met plateauzolen en een broek met wijde pijpen. Ze zal nu een jaar of vijfenzestig zijn.
In de etalage hing een foto van een bruidspaar dat wandelde door de oorlogsruïnes en bij de uitgang lagen vier bossen witte rozen. Wat betreft Mario zelf – hij is nog altijd vermist.
[Op 13 april 1975, vandaag vierenveertig jaar geleden, escaleerde het geweld in het al enige tijd onrustige Beiroet. De dag geldt als het begin van de burgeroorlogen.]
Mooi! Heb je Musée Sursock bezocht? Actief en veelzijdig museum. De familie Sursock is ook razend interessant.
Mooi! Heb je Musée Sursock bezocht? Actief en veelzijdig museum. De familie Sursock (mythische oorsprong in Constantinopel) is ook razend interessant…
Het is natuurlijk gewoon een gevalletje van pech, maar ik kon het toch niet laten:
https://youtu.be/NHcsVyBu7To
Dikke kans dat de oorzaak bij WordPress ligt – geen pech dus.
Lang niet iedereen weet dat WordPress een reactie soms pas te voorschijn tovert na klikken op de Vernieuw knop in de adresbalk. Het is mij ook een aantal keren gebeurd.
Youssef Haidar is er wel in geslaagd om van Beit Beirut een schokkend monument te maken.
Als je goed kijkt (ik zag het ook niet meteen) zie je dat Rik z’n reactie heeft aangepast. Maar goed, dit filmpje kwam voorbij in mijn youtube-aanbevelingen en ik vond ‘m wel toepasselijk.😉 Maar het klopt dat reacties niet altijd meteen doorkomen en dat kan verwarrend zijn: staat ie er nou of niet? Inderdaad, vernieuwen helpt.
Ik zag het wel meteen en het bevestigt mijn hypothese.
1. Rik tikt zijn eerste reactie in en klikt op Reactie Plaatsen.
2. WordPress doet weer eens raar en geeft zijn eerste reactie niet weer.
3. Rik tikt zijn tweede reactie in, want neemt aan dat er iets is misgegaan met zijn eerste reactie. Hij klikt weer op Reactie Plaatsen.
4. Uiteindelijk verschijnen beide reacties.
Zoals ik al schreef, het is mij vaak genoeg overkomen.
Nog een voorbeeld van WordPress’ kuren: sinds kort moet ik elke keer opnieuw inloggen als ik wil reageren – maar alleen op de Mainzer Beobachter. Op The Sensuous Curmudgeon hoef ik het niet.
Ha ha ja excuus hoor. Irritant inderdaad om futiele teksten dubbel te zien. Het kwam zo. Na de eerste keer intikken verscheen er een inlogschermpje. Kennelijk had ik ingetikt zonder te zijn ingelogd. Daarom nam ik aan dat mijn eerste poging niet online was beland. En dus tikte ik de zaak (ongeveer) nogmaals in. M.i. een redelijk logische aanname en handelwijze. Echter, WordPress hanteert zijn eigen protocollen. Maar nogmaals, inderdaad bijzonder irritant om futiele teksten dubbel te zien. Nog irritanter wordt het als daarover wordt doorgezanikt ; – )
Het gebeurt ook wel eens als je wel bent ingelogd.
De vernieuwknop in de adresbalk helpt vaak, maar ook niet altijd.
En inderdaad, nu genoeg gezanikt.
Hahaha sorry Saskia, mijn schuld. Dit lijkt me een prachtig en indrukwekkend project. Deed me denken aan een Frans project van jaren geleden, maar ik kan zo gauw niet op een naam komen. Overigens word ik wel nieuwsgierig naar jouw project. Ik heb onlangs een kleine bijdrage geleverd aan een boekje over voorouderlijke Sursock portretten uit de jaren 1920, waarover ik toevallig e.e.a. weet.
Wat een gelul over een dubbele reactie! Hebben jullie niks anders te doen? Het lijkt erop dat als de inhoud van de blog al te heftig wordt -dit bloedstollende gebouw, of een tijdje geleden een oorlogsherinnering van een kind- de reacties een oeverloos gezever over niets opleveren.
PS Rik, dank voor de Sursock tip. De familie blijkt een speler in een geschiedenis waar ik me al een tijdje in verdiep.