De bovenstaande sarcofaag, in 1998 gevonden in Termessos, lijkt in alles op een normale sarcofaag: een vierhoekige grafkist, een deksel in de vorm van een tempeldak. Er zijn er duizenden van. Alleen al in Tyrus in Libanon zijn er honderden.

Deze sarcofaag is alleen een stuk kleiner dan gewoon. Dat is logisch, want het is het graf van een hond. Het grafschrift is links te lezen, met veel moeite. Gelukkig heeft het Archeologisch Museum van Antalya in Turkije, dat behoort tot mijn absolute favorieten, een goede epigraaf in dienst gehad die de elf regels ontcijferde en concludeerde dat het een gedichtje was van in feite zes hexameters. Alleen het begin is moeilijk te ontcijferen.

ΛΑΣ…Δ..Ο………ΑΙ | ..ΤΩ…. Ῥοδό[πης εὐδ]αιμονία | ΒΑΥΛ.ΟΝ
Κ..Τ.ΟΝ εὐχάριτον Στέ- | φανον παίζοντες ἐφώνουν, |
Ἐξαπίνης θανάτῳ μεμαρμένον | ἐνθάδε κεῦθ[ει], |
Ἐστὶ κύνος τὸδε σῆμα καταφθιμέ- | νου Στεφανοῖο,
Τὸν Ῥοδόπη δά- | κρυσε καὶ ὡς ἄνθρωπον ἐθαψεν, |
Εἰμὶ κύων Στέφανος, Ῥοδόπη δὲ μ[οὶ] | ἐκτίσε τύμβον.

Simone Mooij, de aardige classica met wie ik al jaren graag samenwerk, maakte de vertaling:

… het geluk van Rodope …

de sierlijke Stefanos riepen ze al spelend …

Nu hij plotseling is uitgeblust door de dood is verbergt zij hem hier.

Dit is het grafmonument van de hond Stefanos.

Rodope heeft hem beweend en als een mens begraven.

Ik ben de hond Stefanos. Rodope heeft voor mij een grafsteen opgericht.

Het graf zal een eeuw achttien, negentien oud zijn maar ook na al die tijd is het nog altijd ontroerend.

[Dit was de achtenvijftigste aflevering in mijn reeks museumstukken; een overzicht is hier. Met dank aan Bill Thayer, die de Engelse versie hier online plaatste.]