Ik zou niet nu in Libanon zijn als mijn zakenpartner en zijn echtgenote niet, toen we in 2012 in een hotel in Chtaura verbleven, na het ontbijt naar hun hotelkamer waren teruggegaan. Ik bleef achter in de lobby en om de tijd te doden knoopte ik een praatje aan met de jonge vrouw achter de balie. Ik had ontdekt dat Libanon een prachtig land was voor toerisme, vertelde ik, en ik wilde een groepsreis gaan organiseren – wist zij misschien welke agenten er waren? We hebben niet lang gesproken, want daar kwamen mijn reisgenoten al aanlopen, maar zo maakte ik kennis met Maya.

Een paar maanden later was ik ter voorbereiding van die groepsreis opnieuw in Libanon en spraken we elkaar opnieuw. Weer een paar maanden later vond de geplande reis plaats en op een avond ben ik uit eten geweest met twee medereizigsters, met Maya en met haar zus Miriam. Eind 2013 kwamen de twee zussen naar Nederland. Mijn bewondering voor ze groeide toen ze allebei goede banen opgaven om vluchtelingenwerk te gaan doen. Ik blogde daar al eens over (1, 2, 3, 4). We spreken elkaar niet wekelijks of zelfs maar maandelijks, maar ik mag de twee zussen graag en het is onmogelijk hun niet het beste te gunnen.

Afgelopen december nodigde Maya me uit voor haar bruiloft. Eerlijk gezegd wist ik niet helemaal zeker of ik op de uitnodiging moest ingaan, want soms krijg je een uitnodiging meer uit beleefdheid dan omdat mensen je werkelijk verwachten, maar toen ze de uitnodiging herhaalde wist ik dat het in orde was. Zo was ik gisteren dan in Zahlé. Jona zijnde Jona was alles verkeerd gegaan wat verkeerd kon gaan: in de ochtend was mijn scheermes gebroken en daarna bleek het mooie overhemd dat ik had gekocht, te klein. Daar baalde ik nogal van, want de Libanezen gaan graag elegant gekleed – en uitgerekend op de bruiloft liep ik erbij als een zwerver.

Desondanks werd het een leuke avond. Misschien wel vooral omdat het zo anders was dan de bescheidener trouwerijen in mijn directe vriendenkring. We waren net op tijd voor de plechtigheid in de kerk: een driedubbel complex, bestaand uit de eigenlijke kerk, die bomvol bloemstukken stond, een kapel voor O.L.Vrouwe van de Bekaa en een hoge toren met een standbeeld van Maria. Ik zag verbaasd dat er zeker drie fotografen rondliepen terwijl er ook nog iemand was die een drone bestuurde om alles in beeld te brengen. Alle heren (op één zwerver na) keurig in het pak, de dames in avondkleding en op pumps die me deden vermoeden dat een richtlijn de minimum-hakhoogte legde op tien centimeter. Salim in chique zwart dat ’ie droeg alsof ’ie erin was geboren, Maya in een klassieke bruidsjurk met een sleep.

Het werd een dienst met drie heren, waarvan ik later hoorde dat ze maronitisch, rooms-katholiek en syrisch-orthodox waren. Van de eigenlijke plechtigheid begreep ik niet zo veel, maar de priesters waren bij stem en ik vind het altijd een mooi moment in zo’n oosterse dienst als het echtpaar gouden kronen draagt en elkaar trouw belooft. De akte werd getekend en het koor, voor de gelegenheid overgekomen uit een andere parochie, zong prachtig. Felicitaties, foto’s – het is allemaal niet heel verrassend maar ik word altijd blij van dit soort plechtigheden: het is prachtig als mensen besluiten dat ze de dingen verder samen willen doen. Zoals ik weleens eerder heb geschreven, is geluk soms aanstekelijk.

Het diner was in de tuin van een mooi hotel in de stad. Er waren professionele dansers die er onder veel muzikaal geweld een echte show van maakten en de bruidegom ophaalden, waarna de bruid opkwam, begeleid door spetterend vuurwerk. We hebben verder veel gedanst en lekker gegeten.

Ik slaap wel vaker in hotels in het Midden-Oosten en bruiloften zijn er eigenlijk altijd wel. Ik vind het, om eerlijk te zijn, meestal nogal kitscherig. De wat ingetogener feesten die mijn eigen vrienden hebben gegeven, zijn wat meer naar mijn smaak. Maar nu ik erin was ondergedompeld, vond ik het eigenlijk wel ontzettend leuk. Al is het, zo heb ik ontdekt, nogal lastig om naast een bruid te dansen, want voor je het weet heb je je voet gezet op de lange bruidsjurk.

[Wordt vervolgd, of voorafgegaan, of zoiets]

Deze blog is gratis, maar als u me wil steunen, koop dan een van mijn boeken, doe via Livius.nl een cursus of reis (bijvoorbeeld Cyprus), of doneer. U kunt de blog volgen via het Whatsapp-kanaal.