Vorige week zou Mohammed. Van profeet tot legerleider van wetenschapsjournalist Marcel Hulspas zullen zijn gepresenteerd, maar de auteur was ziek. Dit boek verdient echter wel aandacht, want het is echt aardig. Ik zal het echter niet bespreken, aangezien ik meelezer ben geweest.
Moet u dit boek lezen? Een historische belangstelling behoeft natuurlijk geen rechtvaardiging. En zeker Mohammed, de beroemdste Arabier aller tijden, verdient een behoorlijke biografie. Hulspas is dan ook beslist niet de eerste die er een schrijft. Sterker nog, in feite is dit Hulspas’ vierde boek over de periode tussen pakweg 550 en 650 na Chr. Eerst publiceerde hij een lijvige biografie, namelijk deze. Vervolgens was er een boekje over de wijze waarop Mohammed moderne moslims inspireert. Daarna was er Uit de diepten van de hel. In dat boek behandelde Hulspas de christelijke geloofsconflicten, de daaruit voortvloeiende verzwakking van het Byzantijnse Rijk en de opkomst van de islam. En nu dus een boek dat als werktitel De kleine Mohammed had maar zoveel nieuws bevat dat het moeilijk kon doorgaan voor een samenvatting van het voorafgaande. Een geheel nieuw boek dus, dat ik met plezier heb gelezen.
Hulspas zoekt integer naar een manier om Mohammed recht te doen. Ik denk dat hij daar ook redelijk in slaagt, maar bedenk wel: succes is bij dit project eigenlijk onmogelijk. De Arabische bronnen voor Mohammeds leven zijn immers niet zelden ontstaan om Koranverzen te duiden en vervolgens is de Koran geduid vanuit de zo gegroeide biografie van de profeet. Dat probleem ligt er nu eenmaal en elke latere auteur, hoe kritisch ook, krijgt ermee te maken. Ook Hulspas loopt daar tegenaan. (Voor de aard van de verdere problematiek verwijs ik nog even naar deze stukjes.) Hulspas’ biografie is, tussen de diverse eerder verschenen Mohammedbiografieën, echter bepaald niet de slechtste. Van zijn eigen kwartet vind ik dit het toegankelijkste. (Al heb ik een zwak voor Uit de diepten van de hel.)
Ik weet dat ik onder de verdenking sta iemand te prijzen die ik nu eenmaal graag mag. Ik zou mij ook niet geloven. Luister dus zondag naar de auteur zelf, die, inmiddels weer gezond, tussen tien en elf aanschuift in het radioprogramma OVT. En oordeel daarna of Mohammed. Van profeet tot legerleider iets is voor u of dat u het volgende maand met Sint-Nikolaas in iemand schoen deponeert.
https://books.google.nl/books/about/Hagarism_The_Making_of_the_Islamic_World.html?id=Ta08AAAAIAAJ&redir_esc=y,
that is enough for me.
Ik denk dat u dit even moet lezen: https://mainzerbeobachter.com/2015/07/14/i-m-patricia-crone/
De auteurs hebben zelf eigenlijk afstand genomen van Hagarism https://en.m.wikipedia.org/wiki/Hagarism
Wat is dat toch met Hulspas fascinatie voor Mohammed? Sowieso voor geschiedenis eigenlijk, was sterrenkunde alleen toch een beetje te kaal?
“Ik weet dat ik onder de verdenking sta …..”
Nee hoor, je bent al lang en breed schuldig bevonden. Je straf is dat je nog meer recensies moet schrijven over leuke en/of goede boeken van auteurs die je aardig vindt.
Wanneer schuif jij zelf eens aan bij OVT? Het programma kan wel wat scherper.
Geschiedenis wordt gebracht als amusement, niet als de wetenschap die het is. Ik denk dat de redactie van OVT ook wel anders wil, maar je verandert zoiets niet zomaar. En het is lastig het verleden als wetenschap te presenteren als het gaat om geschiedenis, oude talen en archeologie, terwijl die uit elkaar drijven. Het is zoals het is.
‘zoveel nieuws’. Ten opzichte van wat? De kernvraag zou toch moeten zijn of Hulspas vooruitgang boekt ten opzichte van de immense bestaande literatuur. We wachten dus rustig het oordeel van wetenschappelijke forum af. Overigens struikelde ik over de eerste zin van het blog. Ik geloof dat ‘zullen’ geschrapt kan worden.
Trachten een biografie te schrijven over profeten, of het nu Jezus, Mozes of Mohammed is, blijft waarschijnlijk een onmogelijke zaak. Ik betwijfel of je dat een biografie moet noemen. Wel is waar dat je onderweg interessante dingen tegenkomt.
Zoals bijvoorbeeld dat elementen uit de islamitische traditie wel degelijk verder teruggaan dan het moment dat deze op schrift werden gesteld. Dat het Arabisch van de Koran Aramese leenwoorden heeft. Dat de traditionele versie van de islamitische geschiedenis historisch gezien niet correct is. Die traditie is in de eerste plaats theologie en geen geschiedschrijving.
Een goed overzicht van de stand van zaken geeft ‘Mohammed en de Late Oudheid’, onder redactie van o.a. Josephine van den Bent, waar ik hier gebruik van heb gemaakt.
Het interview met Hulspas in OVT: https://www.nporadio1.nl/ovt/onderwerpen/67477-2020-11-08-marcel-hulspas-over-mohammed-van-profeet-tot-legerleider
De heer Hulspas slaat als het over spotprenten van de profeet Mohammed gaat wel enorm de plank mis. Is het angst? Met een gelijke houding naar het christendom, was “The Life of Brian” nooit op het witte doek verschenen. En dan waren de laatste trekjes van het dictatoriale katholicisme ook niet verdwenen. Of moeten we nu het verderfelijke cultuurrelativisme toepassen? En beweren dat Christenen zoveel beheerster zijn dan Moslims.