Er was een einde gekomen aan het aardse bestaan van Nikolaas, de heilige bisschop van het havenstadje Myra in het zuidwesten van Turkije. Zijn ziel steeg nu op ten hemel, waar hij voor eeuwig de glorie Gods zou aanschouwen. Hij was niet de enige heilige die ontsliep op 6 december. Het is lang geleden dat deze legende mij is verteld, dus ik weet het niet helemaal zeker, maar volgens mij overleed die dag ook Sint-Kassianos.

Terwijl de twee heilige zielen zo ten hemel voeren, hoorde Nikolaas ineens de angstige kreten en gebeden van enkele zeelieden in nood. Hij bedacht zich geen moment! De patroon der zeevarenden onderbrak zijn hemelvaart, dook in zee, redde een matroos van de verdrinkingsdood, bracht de storm tot bedaren en geleidde het schip naar een veilige rede. Pas toen hij had vastgesteld dat iedereen veilig was, begon hij andermaal aan zijn hemelvaart.

En zo stond hij daar, met een drijfnatte tabberd aan, aan de hemelpoort, naast de heilige Kassianos. Petrus was wat verbaasd dat Sint-Nikolaas zo zijn opwachting kwam maken, vroeg wat er was gebeurd en hoorde de verklaring. Had Kassianos de noodkreten gehoord? Ja, die had hij zeker gehoord, maar hij was te geconcentreerd op Gods majesteit om er veel acht op te slaan.

Petrus was onder de indruk van de inzet van de bisschop van Myra, en besliste dat deze voortaan vier feestdagen zou hebben op de heiligenkalender: zijn geboortedag, zijn sterfdag, de dag waarop de basiliek van Sint-Nikolaas in Constantinopel werd ingewijd en de dag waarop zijn relieken werden overgebracht van Myra naar Bari. Het Vaticaan stelt het vieren ervan niet langer verplicht, maar nog altijd mag je vier keer per jaar Sint-Nikolaas vieren.

En Kassianos? Ook die kreeg een feestdag, maar slechts eens in de vier jaar: 29 februari.