Onderwijs aan Syrische vluchtelingen

Nederland biedt de kinderen van vluchtelingen momenteel onvoldoende onderwijs aan. Het kabinet overweegt noodmaatregelen: ook ongediplomeerden mogen voor de klas staan. Dat is des te gênanter omdat Nederland een welvarend land is dat, ondanks alle publiciteit, geen werkelijk vluchtelingenprobleem kent. De overgrote meerderheid van de vluchtelingen blijft immers in de regio en hoopt snel terug te kunnen keren.

Onlangs luisterde ik in Libanon, een land met ruim vier miljoen inwoners en anderhalf miljoen vluchtelingen, naar een lezing over het onderwijs dat men daar verzorgt voor ongeveer 600.000 Syrische kinderen. Los van het feit dat onderwijs simpelweg een mensenrecht is, is het belangrijk kinderen, al is het maar voor enkele uren per dag, weg te halen uit een vluchtelingenomgeving. Gebeurt het niet, dan worden de kinderen ingezet als goedkope arbeiders. Of te jong uitgehuwelijkt.

Lees verder “Onderwijs aan Syrische vluchtelingen”

Rennen voor vluchtelingen

Nea Kavala, rennende vluchtelingen

Op deze blog heb ik al enkele keren aandacht besteed aan de Syrische vluchtelingen die u in Libanon kunt tegenkomen: anderhalf miljoen of zo, op een bevolking van vier miljoen. U leest er hier meer over: een kennismaking, cijfers, interview met een vluchtelingenwerkster, een gebroken arm, onderwijs.

Tot zover Libanon. Een deel van de vluchtelingen is via Turkije naar Griekenland gegaan – u herinnert zich dat Aylan Kurdi de oversteek niet overleefde – en verblijft nu, vrij uitzichtloos, in Griekenland. Het Cygnusgymnasium in Amsterdam heeft (net als vorig jaar) voor deze vluchtelingen een actie opgezet, waar ik graag uw aandacht voor vraag.

Rennen voor vluchtelingen

Ze zijn minder vaak in het nieuws, maar ze hebben nog steeds nergens om naartoe te gaan: de tienduizenden vluchtelingen, voornamelijk uit Syrië, die jarenlang en onder vaak erbarmelijke omstandigheden in Griekse kampen wachten op een toekomst. De vijfdeklassers van het Cygnus Gymnasium bezoeken op hun klassieke Griekenlandreis, tussen alle tempels en musea, weer een van die kampen. Dit jaar is dat het kamp Nea Kavala, ten noorden van Thessaloniki.

Lees verder “Rennen voor vluchtelingen”

Allerheiligen

Vluchtelingenopvang, Sidon

Een Libanese vriendin werkte tot nog niet zo heel lang geleden in een groot hotel. Niet zomaar een hotel, maar een hotel waar rijke families hun bruiloften vieren, waar buitenlandse staatshoofden logeren en waar wel eens een Libanese president is ingehuldigd. Haar oudere zus had een baan aan een internationale school. Twee aardige jonge vrouwen uit de betere middenklasse. Mensen zoals u en ik.

Toen brak er burgeroorlog uit in Syrië en begonnen de vluchtelingen te komen. Voor het goede begrip: geen Libanees denkt met plezier terug aan de jaren tussen 1976 en 2005, toen Syrië Libanon bezette. Niemand zou het de Libanezen hebben verweten als ze hun oosterburen aan hun lot hadden overgelaten, maar ze toonden zich van hun beste zijde: niet dat ze alles vergaven en vergaten, maar de vluchtelingen werden opgevangen. Volgens de officiële cijfers zijn er, op een bevolking van vier miljoen, 1.400.000 Syriërs, maar het feitelijke cijfer nadert de twee miljoen.

Lees verder “Allerheiligen”

Vluchtelingen

Vluchtelingenopvang, Sidon

Honderden mensen verdronken in de Middellandse Zee. Iedereen spreekt erover. De politiek heeft ineens een tienpuntenplan en toont daadkracht. Waar het zal eindigen moeten we nog zien, maar één ding is duidelijk: Europa zal er de komende tijd tienduizenden mensen bij krijgen uit landen als Syrië, Libië en Eritrea. Wat dat betekent weet niemand, maar we kunnen wel kijken naar de vluchtelingenopvang elders om een beeld te krijgen van wat Europa te wachten staat.

In Libanon verblijven momenteel 800.000 Syrische vluchtelingen. Ter vergelijking: er zijn ongeveer vier miljoen Libanezen. Ik heb er al eerder over geschreven: hier en vooral daar. Of daar, als u Palestijnse vluchtelingen zoekt. De twee categorieën lopen overigens in elkaar over: ik ontmoette eens een Palestijn die na 1967 naar Syrië vluchtte, verbleef in het inmiddels beruchte Yarmouk-kamp en nu vrijwel zeker in Libanon is.

Lees verder “Vluchtelingen”

Opnieuw: Syrische vluchtelingen

Opvan van Syrische vluchtelingen, Sidon

Een tijdje geleden blogde ik over de Syrische vluchtelingenproblematiek. Volgens de UNHCR gaat het om ruim twee miljoen mensen, waarvan er zo’n 720.000 in Libanon zijn aangekomen, een land met vier miljoen inwoners dat ook al onderdak biedt aan 400.000 Palestijnen.

Je kunt proberen zoiets aanschouwelijk te maken: het is alsof drie miljoen Duitsers en een half miljoen Belgen plotseling in Nederland komen wonen. Maar ook zo’n rekenexercitie helpt je niet echt verder. Een groot artikel in het NRC Handelsblad, vorig weekend, behandelde de situatie in Beiroet, maar de eigenlijke opvang is dichter bij de grens. Daarom heb ik Maya eens wat vragen gesteld, een Libanese uit een stadje op zo’n twintig kilometer van de Syrische grens, in de Bekaavallei.

Lees verder “Opnieuw: Syrische vluchtelingen”

Vluchtelingen (nog steeds)

Vluchtelingenopvang, Sidon

Ik blogde in december over de Syrische vluchtelingen die ik toen in de Bekaa-vallei had gezien. Ik schreef dat er, doordat de media verkeerden in een kerstroes, weinig aandacht was voor deze mensen, en ik voegde een samenvatting toe van wat ik had vernomen.

Ik weet niet of wat ik hoorde precies waar was. Eén van de opmerkelijke trekken van het Nabije Oosten is dat mensen verschillende identiteiten hebben en zich aanpassen aan degenen met wie ze spreken, wat op westerlingen vaak overkomt als “hypocriet” of “mensen naar de mond praten”. Dat ligt dus genuanceerder, maar in elk geval is de informatie die je krijgt lang niet altijd correct.

Lees verder “Vluchtelingen (nog steeds)”

Zusters augustinessen

Augustine_Lateran
De oudste afbeelding van Augustinus (Lateraan).

Vele jaren geleden – nog in het vorige millennium – ontmoette ik een oud-studente van me, die gedwongen in de prostitutie bleek te werken. Ze was afkomstig uit een Aziatisch land, en hoewel ze wat Nederlands sprak, was ze machteloos toen de man die ze dacht te zullen trouwen, bleek te werken voor een bende.

Ik wist bij God niet hoe ik de jonge vrouw moest helpen, tot ik in de Warmoesstraat een van de zusters augustinessen zag wandelen. Elke Amsterdammer kende ze destijds: meestal in een sobere, donkere jurk (“habijt”), met een karakteristiek groengerand hoedje. Wat ze precies deden, wist ik eigenlijk niet, maar wie een klooster betrekt aan de Warmoesstraat, doet dat niet om contemplatieve redenen. Als je daar bent gevestigd, doe je het om hulp te verlenen.

Lees verder “Zusters augustinessen”