De expositie over de Romeinse keizer Domitianus (r.81-96) in het Rijksmuseum van Oudheden is meer kunsthistorisch dan historisch van aard. Die keuze kun je maken. (In datzelfde museum is de Griekse afdeling ook meer kunsthistorisch dan historisch van opzet.) Het Leidse museum heeft daarom weinig aandacht voor de vijanden waarmee Domitianus heeft gevochten: de Germanen en de Daciërs.

Misschien heeft bij de afwegingen een rol gespeeld dat aan beide volken recentelijk mooie exposities gewijd zijn geweest. Vorig jaar kwamen de Germanen aan bod in een erg goede overzichtstentoonstelling in Bonn. Die was heel, heel sterk, vooral doordat de organisatoren het Nachleben, waarmee oudheidkundigen aangeven dat ze zélf de Oudheid onvoldoende interessant vinden, vakkundig naar een zij-zaal hadden weggejonast. De expositie toonde de oude wereld gewoon zoals ze was, dat is immers voldoende de moeite waard. Momenteel is er overigens een soortgelijke expositie over Roms fließende Grenzen in Detmold, waarvan ik hoop dat de organisatoren dezelfde wijsheid hebben gehad.

Voor Dacië moest u twee jaar geleden naar Luik en Tongeren, waar exposities waren gewijd aan de Prehistorie van het zuidoostelijke Balkanschiereiland en aan de antieke geschiedenis. Beide tentoonstellingen toonden voorwerpen waarvoor je anders naar een stuk of twintig musea in Roemenië zou hebben gemoeten. (Voeg hier uw eigen lofzang in op het ruimhartige uitleenbeleid van de Europese musea.)

Kortom, lees hier en daar meer over Romes tegenstanders. In de volgende aflevering van deze reeks over Domitianus keer ik terug naar Leiden.