Vandaag begint in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden de expositie over Byblos, waarover ik al een slordig half jaar elke week heb geblogd. Ik heb dat met plezier gedaan. Libanon is me dierbaar, ik gun de Libanezen leukere publiciteit dan waarmee ze doorgaans in het nieuws komen, en ik heb bij elk bezoek fijne dagen doorgebracht in Byblos. Oftewel, zoals het nu heet, Jbeil.
Modern Byblos
Jbeil heeft een aardige souq vol kleine winkeltjes, waarvan er een onderdak biedt aan een piepklein fossielenmuseum. (Over de fossielen van Byblos is ook een interessant verhaal te vertellen, maar dat deed ik al eerder: hier.) Het haventje is tegenwoordig vooral in gebruik voor vissers en een paar kleine plezierjachten. Er is een wassenbeeldenmuseum en er zijn wat cafés, waarvan sommige betere dagen hebben gehad. Ik eet graag in Al-Bahr, wat gewoon “zee” betekent. Het ligt even buiten de stad, naar het noorden, aan het strand.
En nee, de zeurpiet die me naar mijn financiële belang vraagt: Al-Bahr betaalt me geen cent. En dat plan om naar Libanon te gaan om filmpjes te maken, dat kwam van mijn vriendin. Ik heb later een financiële tegemoetkoming van het Rijksmuseum van Oudheden gehad waarmee we een kwart van onze kosten konden dekken. Het museum heeft geen inhoudelijke bemoeienis gevraagd. Ik vertel dit, want ik ben de insinuaties meer dan zat. Als je werkelijk denkt dat mensen alleen door financiële belangen worden gedreven, moet je je mensbeeld laten nakijken.
Wat u niet krijgt te zien
Mijn laatste filmpje had eigenlijk moeten gaan over het Kruisvaarderskasteel dat nog steeds boven Byblos uit torent. Het is het eerste wat je ziet als je het stadje vanaf de grote weg nadert. Er is ook nog een stadspoort uit die tijd, compleet met Mariabeeld, en de ingang tot het haventje wordt bewaakt door verdedigingswerken uit de tijd van de Kruistochten. Twee kerken langs de weg naar de haven dateren eveneens uit de Middeleeuwen. Middeleeuws Byblos biedt een interessant verhaal, maar op de dag dat we aan het filmen waren, zijn we daar simpelweg niet meer aan toegekomen. U zult er zelf voor naar Libanon moeten.
Wat ik nog wel voor u heb: een Byzantijnse olijfoliepers. Byzantijnse olijfoliepersen zijn in de mode. Hier is er nog een, ook uit Libanon, pas ontdekt. En u vindt alle zesentwintig filmpjes hier. Ik wens u veel plezier op de expositie. U kunt het publieksboek hier of daar bestellen. Ik wens u veel plezier op de expositie.
PS
Ik organiseer in december een reis naar Libanon. Er zijn voldoende deelnemers om er, behoudens atoomoorlogen en andere vormen van overmacht, zeker van te zijn dat die reis zal doorgaan, maar er kunnen nog wat mensen bij. Informatie vragen verplicht u tot niets.
Misleidende titel… nu ben ik des te benieuwder naar het middeleeuwse Byblos!
Zouden diegenen die vanalles insinueren over financiële belangen er dan ook zelf financieel belang bij hebben om jouw stukjes te lezen en er commentaar op te geven? En wie betaalt hen dan? Of zijn zij de enigen die iets doen om andere dan geldelijke redenen? 🙂
Zelf vind ik het gewoon fijn stukjes te lezen van iemand met een nog grotere interesse in de Oudheid en veel meer kennis erover dan ikzelf.
Ergerlijk dat gezanik over financiële belangen. Als ik zelf een duit in het zakje mag doen. JonaL heeft me de gelegenheid gegeven om 25 boeken te bespreken. Daarbij is er geen enkele financiële binding met de schrijvers of boekhandels. Ik vind het gewoon leuk om over geliefde boeken te schrijven.
Musea laten zich leiden door bezoekersaantallen, universiteiten door studentenaantallen, uitgeverijen door verkoopcijfers: iedereen loopt achter het Heilige Geld aan en denkt dat dat normaal is. Dus iemand die jarenlang kennis zoekt en deelt omwille van de kennis, wordt niet begrepen.
Zo de waard is, vertrouwt hij zijn gasten.