Een kwart eeuw geleden. De cafés heetten Wildschut, De Brakke Grond, De Chirurgijn, De Pels of Gollem en wij hadden steeds dezelfde grappen. Ik zei bijvoorbeeld dat ik de zanger was van Spargo – iets wat zó gênant was dat het domweg niet bij mensen opkwam dat het verzonnen moest zijn. Als het gezelschap neigde tot cultureel elitisme, hadden we het over het aankomende Anton Pieck-retrospectief in “het Stedelijk”. Het grappige was dat mensen vaak meepraatten alsof ze Pieck altijd al een onderschatte kunstenaar hadden gevonden. Slechts een enkeling zei dat hij (vaak een zij, overigens) nog niet had gehoord van opgemeld retrospectief en dat het haar (soms een hem) verbaasde, maar dan zeiden we dat het niet aan Pieck lag dat mensen het niet artistiek vonden. Zo’n oordeel zei meer over degenen die naar de kunst keken en het was goed dat “het Stedelijk” met dit retrospectief de relatie tussen kunst, kunstenaar en kunstkenner problematiseerde.

Uiteraard is er nooit een Anton Pieck-retrospectief geweest in het Stedelijk Museum maar het was opvallend dat mensen het mogelijk achtten dat Wim Beeren zo’n expositie zou kunnen organiseren. Terwijl je toch op je klompen aanvoelt dat dit niet kan. Zoals je ook op je klompen aanvoelt dat niemand ooit een tentoonstelling zal wijden aan kleurenkladder Marc Chagall. Het is waar dat sommige mensen een ontluisterend gebrek aan goede smaak hebben, maar zó smakeloos komt in werkelijkheid natuurlijk niet voor.

Lees verder “De kleurenkladder (helaas opnieuw)” →