Marc Chagall en de vrede in het Midden-Oosten

Soms maakt een diepe verslagenheid zich van je meester

Rechtbankdrama. Hier zijn de gegevens.

  • Verdachte heeft de beurskoersen zó gemanipuleerd dat een wapenproducent failliet is gegaan.
  • Hij heeft dankzij optiehandel aan dit faillissement een vermogen verdiend.
  • Hij heeft zijn winst benut om instellingen voor geestelijke gezondheidszorg te helpen hun wachtlijsten te bekorten.

Dit wordt gevangenisstraf. Het recht moet immers zijn loop hebben. Dura lex sed lex, weet u wel, en fiat justitia et pereat mundus. Maar toch. Ik denk dat iedereen, rechter en openbaar aanklager incluis, sympathie voelt voor de verdachte.

Lees verder “Marc Chagall en de vrede in het Midden-Oosten”

De kleurenkladder in Antwerpen

Vorig weekend was ik in Antwerpen. Ik houd van die stad. Er is een haven en dan ben ik al snel tevreden, maar Antwerpen heeft net iets méér.

Nou ja, vrij veel meer eigenlijk, zoals allerlei kleine theaters, de Schelde, een dierentuin waarover ik nog eens zal bloggen, het stadspark, boekhandel De Groene Waterman, het huis van Rubens, Lange Wapper, de Boerentoren, de Dulle Griet, het station Antwerpen-Centraal, diamanten, leuke mensen die weleens reageren op mijn blog, Joachim Stiller, een Plantin-Moretus, het vergeten punt waar Van Speijk zichzelf opblies, het stadhuis, Ken Broeders, café De Klok, de Meir, de AVRA, een joodse wijk, het Museum aan de Stroom, Elsschot, de Sint-Carolus Borromeuskerk, Semini, een mooie schouwburg, een Begijnhof, de Sint-Anna-tunnel, friet patat, het Havenhuis, een station dat Luchtbal heet, de nieuwbouw aan de Teniersplaats, de OLV-kerk, de Botanische tuin.

Lees verder “De kleurenkladder in Antwerpen”

The horror, the horror

Het haalt natuurlijk weinig uit, zo’n blog. Helemáál zonder invloed zijn mijn stukjes weliswaar niet, maar wie echt iets wil bereiken kan beter met een tractor naar het Malieveld rijden. U hoeft vanzelfsprekend met mij geen medelijden te hebben, want ik kies er zelf voor om te bloggen en ik vind het bovendien leuk om te doen. Maar toch, een heel enkele keer denk ik “jammer dat ik geen rijbewijs heb en geen tractor, dan zou ik meer bereiken”.

Zoals nu.

Ik heb op deze blog herhaaldelijk gewaarschuwd voor het gevaar voor de geestelijke volksgezondheid dat Marc Chagall heet. U weet dat het zien van zijn doeken is alsof je hart wordt getroffen door een scherf uit de spiegel van de sneeuwkoningin: je begint dat wat lelijk is aan te zien voor mooi en andersom. Je begint rare kleuren en LSD-achtige visioenen te zien en noemt die psychotische taferelen ineens kunst. Je levensgeluk verschrompelt. Het is allemaal heel verontrustend.

Lees verder “The horror, the horror”

Er komt geen einde aan de kleurenkladder

Tja. Bloggen. Je doet je best, maar uiteindelijk haalt het weinig uit. De Amerikaanse “biblioblogger” Jim West heeft wel duizend keer uitgelegd dat katten eigenlijk duivels zijn, maar toch blijven mensen die loeders houden als huisdier. Ik ken iemand die al het mogelijke doet om Nederland te waarschuwen voor Ineke van Gent maar ze blijft omhoog vallen. @SayNo2Ducks – oké, dat is geen blogger, maar toch – attendeert op de eendenproblematiek en wordt om een of andere reden niet serieus genomen, terwijl een foto als deze toch best wel schokkend is.

Lees verder “Er komt geen einde aan de kleurenkladder”

De kleurenkladder (helaas alweer)

(foto FBI)

Het bestaan van schilderijen van Marc Chagall is een berucht theologisch probleem, waarover menig godgeleerde zich de afgelopen eeuw het hoofd heeft gebroken. Het suggereert immers dat het universum niet is geschapen door een goede God. De wereld hoeft niet per se door een kwade demiurg of de duivel in elkaar te zijn geschroefd, maar er is evident iets verkeerd gegaan. “I think that God somewhat overestimated his ability”, in de woorden van de Britse theoloog Wilde. Minimaal is er een demiurg aan het werk geweest die niet beschikte over de vereiste diploma’s.

Door efficiënt optreden van onze gekozen bestuurders – dit compliment mag ook weleens worden gemaakt! – worden we in de openbare ruimte slechts zelden geconfronteerd met de kleurenkladder. Immers, zoals Reve ooit schreef: “liever helemaal geen kunst dan Marc Chagall”. Soms gaat er desondanks iets mis, zoals hierboven. De FBI heeft het schilderij “Othello en Desdemona” weten op te sporen en kan het na dertig jaar teruggeven aan de rechtmatige eigenaren, een echtpaar in New York.

Lees verder “De kleurenkladder (helaas alweer)”

De kleurenkladder (helaas opnieuw)

chagall

Een kwart eeuw geleden. De cafés heetten Wildschut, De Brakke Grond, De Chirurgijn, De Pels of Gollem en wij hadden steeds dezelfde grappen. Ik zei bijvoorbeeld dat ik de zanger was van Spargo – iets wat zó gênant was dat het domweg niet bij mensen opkwam dat het verzonnen moest zijn. Als het gezelschap neigde tot cultureel elitisme, hadden we het over het aankomende Anton Pieck-retrospectief in “het Stedelijk”. Het grappige was dat mensen vaak meepraatten alsof ze Pieck altijd al een onderschatte kunstenaar hadden gevonden. Slechts een enkeling zei dat hij (vaak een zij, overigens) nog niet had gehoord van opgemeld retrospectief en dat het haar (soms een hem) verbaasde, maar dan zeiden we dat het niet aan Pieck lag dat mensen het niet artistiek vonden. Zo’n oordeel zei meer over degenen die naar de kunst keken en het was goed dat “het Stedelijk” met dit retrospectief de relatie tussen kunst, kunstenaar en kunstkenner problematiseerde.

Uiteraard is er nooit een Anton Pieck-retrospectief geweest in het Stedelijk Museum maar het was opvallend dat mensen het mogelijk achtten dat Wim Beeren zo’n expositie zou kunnen organiseren. Terwijl je toch op je klompen aanvoelt dat dit niet kan. Zoals je ook op je klompen aanvoelt dat niemand ooit een tentoonstelling zal wijden aan kleurenkladder Marc Chagall. Het is waar dat sommige mensen een ontluisterend gebrek aan goede smaak hebben, maar zó smakeloos komt in werkelijkheid natuurlijk niet voor.

Lees verder “De kleurenkladder (helaas opnieuw)”

De kleurenkladder

chagall_cheval_rouge

Gerard Reve wist het af en toe goed te zeggen.

LIEVER NIKS

Als ik een doek van Chagall zie,
zie ik terstond een juffrouw met knotjeshaar
die zegt jongens en meisjes dit is dus
wat de schilder als het ware droomt met zijn geestesoog
zoals het uit die viool die speelt opstijgt
en werkelijkheid wordt: de innerlijke
belevingswereld zoals de kunstenaar die ervaart
want dat paard dat vliegt niet echt door de lucht
dat begrijpen jullie wel.
Maar als ik ook iets zeggen mag,
of dat paard echt door de lucht vliegt of niet:
liever helemaal geen kunst dan Marc Chagall.

Lees verder “De kleurenkladder”