Talmoed

De Bijbel begint met vijf boeken die bekendstaan als ‘de Wet’. Dat is een rotwoord. In het Hebreeuws heten ze Tora, een woord dat een heel scala aan betekenissen heeft, zoals ‘onderricht’, ‘leer’ en ‘doctrine’. Wie de nadruk legt op het laatste, zal er vooral 365 geboden en 248 verboden in herkennen, waaraan een mens zich maar heeft te houden.

Tot degenen die het zo zagen, behoorden de mensen die de joodse gewijde literatuur vertaalden in het Grieks. Zij gaven tora weer als nomos, wat vooral ‘wet’ betekent, en we zien dezelfde attitude ten aanzien van de heilige schrift later bij de sadduceeën. Zij meenden dat wat God had gegeven, eeuwig en onveranderlijk was en te allen tijden diende te worden nageleefd.

Lees verder “Talmoed”

Talmoed

Johannesbroodboom

De Babylonische Talmoed is een enorme collectie rabbijnse wijsheid, die in de zevende eeuw na Chr. is samengesteld in het huidige Irak. Er moeten vele duizenden uitspraken over vele honderden onderwerpen in zijn opgenomen. Dat kan gaan over ogenschijnlijk triviale kwesties, zoals de vraag of een priester sandalen mag dragen als hij de zegen uitspreekt, en het is makkelijk belachelijk te maken, maar wie erom lacht heeft het niet begrepen. De boodschap is niet dat iedereen zich aan elke rabbinale beslissing moet houden; dat is onmogelijk. De boodschap is dat God in elke handeling, in ieder aspect van het menselijk leven, overal in het universum aanwezig is.

Dat was destijds nogal een stellingname. Dit was een tijd waarin menigeen dacht dat de kosmos het toneel was van een eeuwige strijd tussen God en de Duivel, zodat er delen van de kosmos waren waar het goede niet doordrong. Paraplutermen voor dit dualisme zijn gnosis, manichëisme en zoroastrisme: religieuze stromingen die elk meer of minder dualistisch waren, en rechtlijnig of minder rechtlijnig dachten. De rabbijnen moesten er niets van weten. De Eeuwige was overal. Punt.

Lees verder “Talmoed”