Een kleine tweeënhalf jaar geleden was ik in Boedapest, een mooie stad waar ik nog nooit eerder was geweest. Er zijn daar twee musea met oudheidkundige collecties: het Nationaal Museum (met een prachtig lapidarium in de kelder) en het Szépművészeti Múzeum ofwel Museum voor Schone Kunsten. Het museumpje van Aquincum, de Romeinse voorgangerstad van Boeda, ligt wat verderop en is ook alleszins de moeite waard. Je kunt ze niet alle drie op één dag doen.
De buste hierboven, in het Museum voor Schone Kunsten, stelt Marcus Antonius voor: de Romeinse officier die in Caesars gevolg zijn sporen verdiende met het helpen uitmoorden van de Eburonen, vervolgens in Rome dienstbaar was bij het uitlokken van de burgeroorlog met de Senaat, werd beloond met het consulaat en na de moord op Caesar een enorme machtspositie opbouwde. Hij versloeg daarna Caesars moordenaars bij Philippi, leidde twee moeilijke campagnes tegen het Parthische Rijk en ging uiteindelijk ten onder in een burgeroorlog tegen Octavianus, de latere keizer Augustus. Die deed er vervolgens alles aan om Antonius’ Parthische campagnes te presenteren als enorme mislukkingen, wat maar staat te bezien.
En o ja, hij was een paar jaar getrouwd met koningin Kleopatra VII van Egypte. Elk jaar met kerstmis krijgen we die speelfilm met Elisabeth Taylor weer te zien, Cleopatra, waarin de rol van Marcus Antonius wordt gespeeld door Richard Burton. De andere film die je met kerst krijgt te zien is natuurlijk Sisi, en de overeenkomst is dat ze niet te verdragen zijn dat beide gaan over vrouwen die beroemder zijn geworden hun echtgenoten. Meestal zijn beroemde vrouwen uit de geschiedenis beroemd als “echtgenote van”, maar Franz Josef en Marcus Antonius zijn beroemd als “man van”.
[Dit was de achtentachtigste aflevering in mijn reeks museumstukken; een overzicht is hier.]
En laat ons ook niet vergeten dat hij, een andere buste in aanmerking nemend, duidelijk verwant is aan de legendarische Belgische keeper Jean-Marie Pfaff.
Huh?
Overigens vind ik Cleopatra met Elizabeth Taylor nog best te verdragen. Een technicolor-kitschfeest. Maar ik heb dan ook geen smaak, zo is me al eens duidelijk gemaakt.
Die Marcus Antonius lijkt me een hele grote ploert te zijn geweest.