Een tijdje geleden blogde ik over laatantieke mozaïeken van gekooide vogels. Ik schreef:

Ik begrijp echter dat het motief is ontleend aan de klassieke wereld: stoïcijnse filosofen als Seneca en neoplatonisten als Porfyrios vergeleken de menselijke ziel met een vogel in een kooi. Het verlangen van de vogel om weer langs de hemel te kunnen vliegen is hierbij te vergelijken met het verlangen van de ziel om weer vrij te zijn en naar zijn hemelse oorsprong terug te keren.

Dat leidde tot een leuke discussie, waarvan de eerste reactie was:

Waarschijnlijk wordt hier in beeld gebracht Jezus Sirach 11:30 e.v.: Als een lokpatrijs in een kooi, zo is het hart van de hoogmoedige en hij loert als een belager op uw val; listig verdraait hij goed tot kwaad en zelfs het kostbaarste bederft hij (Willibrordvertaling)

Ik had nog nooit gehoord van lokpatrijzen, maar het is zo’n woord waarvan je meteen begrijpt waar het om gaat: om vogels die in kooitjes worden achtergelaten om soortgenoten te lokken, die daarna een makkelijke prooi zijn voor jagers. Ik vermoed dat de praktijk hierboven staat afgebeeld.

Het mozaïek was te zien in het museum dat was gevestigd in het theater van de Zuid-Syrische stad Bosra. Als daar is geplunderd, heb ik daarover niets gehoord, dus tot nader order ben ik optimistisch dat dit mozaïek daar nog altijd is te zien.