Ik vertelde al dat ik woensdag naar Souk Ahras was geweest. We volgden vanuit Annaba een riviertje omhoog, de bergen in (een oostelijke uitloper van de Atlas) en kwamen zo door een prachtig groen gebied met wilgen, sparren en olijfbomen. Een beeld dat me zal bijblijven is dat van de rode tractor die op een helling een veld aan het bewerken was en werd gevolgd door witte vogels. We lunchten langs de weg naar M’daourouch, het antieke Madauros. Eerlijk gezegd vond ik de gekookte pens en maag niet heel erg smakelijk, dus ik heb het laten staan met als excuus dat het petit-déjeuner in Annaba niet zo heel erg petit was geweest.
De hoogvlakte. Nog meer groen, nog meer bomen, nog meer weiden. Runderen, waaronder een enkele roodbonte koe. Dit was heel anders dan bijvoorbeeld Libië, waar al vrij snel achter de kuststrook de halfwoestijn begint. Ik zag nergens paarden, hoewel de hoogvlakte zich leent voor deze dieren en hoewel Numidische ruiterij ooit beroemd was.
Madauros bleek overweldigend. Ik denk dat ik sinds Kyrene niet meer zo’n mooie opgraving heb bezocht. We hadden een complete stad, met alles erop en eraan, helemaal voor onszelf. Er waren diverse gebouwen waar olijfolie werd geproduceerd, er was een forum (in gebruik door wat blatend kleinvee), er was een laatantiek fort, er was een badhuis en juist als je denkt dat je alles wel hebt gezien, ontdek je een christelijke basiliek. Het is moeilijk te zeggen wat ik het mooiste vond, al was mijn reisgenote het meest verrast door een odeon dat ergens lag verstopt.
In sommige antieke steden vonden ze het heerlijk van alles in steen te schrijven. In Lepcis Magna struikel je over de inscripties. In andere steden werd de noodzaak iets voor de eeuwigheid vast te leggen een stuk minder gevoeld. Daarvan is Sabratha, dat niet ver naast Lepcis lag, een voorbeeld. In jargon: elke stad had zo zijn epigraphic habit. Madauros behoorde duidelijk in de categorie-Lepcis en ik moet er een stuk of honderd hebben gefotografeerd. Ik kan er de mensen van de EDCS een groot plezier mee doen.
We genoten met volle teugen van de stad waar Apuleius, de auteur van de Gouden Ezel, is geboren, maar we moesten verder, richting Constantine, waar we zouden overnachten. In de auto maakten we een zak taaitaai open, want al die oudheden maken hongerig. De chauffeur, die de taaitaai kon waarderen, stelde voor nog een klein omweggetje te maken en zo belandden we in Khemissa, het antieke Thubursicum Numidarum. We dachten dat we voldoende moois hadden gezien maar Khemissa bood een puntgaaf bewaard theater en een wonderlijke antieke vijver, de bron van de Medjerda. Ik had zoiets nog nooit gezien, al leek het wat op de Canopus in Tivoli bij Rome.
Na Madauros stonden we dus voor de tweede keer te stuiteren. Het was vér na zonsondergang toen we in ons ietwat geestloze hotel in Constantine aankwamen.
Beste Jona, bestaat er een punt waarop je tegen jezelf zegt: nu wel even genoeg oudheden? Dit verslag doet mij een beetje denken aan mijn reis door Mexico waar je echt een ontbijt (huevos rancheros: tortilla’s, eieren, paprika, zwarte bonenpuree, super lekker) kunt eten waar je de hele dag mee doorkomt. En een land waar ik op een gegeven moment dacht: okay, nu wel weer even genoeg Maya ruïnes. En ook daar zijn ruïnes die je gewoon helemaal voor jezelf hebt als je een heel klein beetje van de toeristenstroom afwijkt, zodat je je een beetje een ontdekkingsreiziger kunt voelen. Kortom: Algerije ken ik niet, maar dit reisverslag is heel herkenbaar.
Ik mag hopen dat hij dat punt nog lang niet bereikt, want ik ben zelf nog lang niet bij het punt aanbeland dat ik tegen mezelf zeg: nu wel even genoeg reisverslagen.
Ik wil meer.
Het is een mooi verslag naar mijn mening. Ik ben nog lang niet uitgelezen.
Witte vogels, waarschijnlijk meeuwen. Hoe ver landinwaarts? Vaak hoor ik mensen meeuwen zeemeeuwen noemen, die benaming is verkeerd, gewoon meeuwen.