[Het is vandaag op de kop af 2336 jaar geleden dat in Babylon Alexander de Grote stierf. Alle reden om een oud artikel over de grote veroveraar, ooit verschenen in Spiegel Historiael, online te plaatsen. Vandaag dus, in vijf afleveringen.]

In het najaar van 331 v.Chr. veroverde Alexander de Grote de grote stad Babylon; in het voorjaar van 323 keerde hij er terug. In de tussentijd was veel gebeurd. De koning van Macedonië had zich een weg door het Zagrosgebergte gebaand en de Perzische hoofdstad Persepolis verwoest, had de Perzische koning Darius III de dood ingejaagd en afgerekend met het laatste verzet in Iran en Oezbekistan. Zijn soldaten hadden de Punjab onderworpen, hadden zich door de Indusvallei een weg naar zee gevochten en waren door de woestijn van Baluchistan teruggekeerd naar Perzië en Babylonië.

Nooit had een sterveling succesvoller oorlog gevoerd en menigeen was daarom gaan denken dat Alexander meer was dan een gewone sterveling. Hij gold als zoon van minstens drie verschillende oppergoden (de Griekse Zeus, de Egyptische Ra en de Libische Ammon), zou bescherming genieten van de zonnegod en werd beschouwd als avatar van Vishnu. In de Griekse steden werd hij vereerd als “de onoverwinnelijke god”.

Terwijl hij op weg was naar Babylon, kwamen hem gezanten uit alle windstreken tegemoet. De meesten gaven hem tekens van onderwerping om te voorkomen dat hij zou besluiten hen aan te vallen, maar één gezant leek zich meer te bekommeren om het welzijn van de koning zelf. De Griekse historicus Diodoros vertelt dat het een Babylonische astronoom was die Belefantes heette, een naam waarin het Babylonische Bel-apla-iddin kan worden herkend. Zijn boodschap was simpel: Alexander liep het allergrootste gevaar en mocht onder geen beding Babylon betreden.

[wordt later vandaag, bij dageraad vervolgd]