Deze blog bestaat nu al een jaar of elf, twaalf. Gek genoeg heb ik u nooit gevraagd wat u nu eigenlijk lezen wil, al komt het natuurlijk geregeld voor dat ik reageer op iets dat in de reageersectie ter sprake kwam. Aspasia is een recent voorbeeld. Ondertussen beantwoord ik honderden vragen per mail. Ook leiden regelmatig tot een blogje. Gewoon eens vragen om uw vragen, dat heb ik echter nog nooit gedaan. Vandaag dus wel. Ik nodig u dus uit om uw vragen over de Oudheid te stellen. Het kan gewoon hieronder of via deze pagina.
Het is oudjaar en ik neem de gelegenheid te baat om wat dingen af te ronden. In de eerste plaats: mijn dank aan u, beste lezers. Menigeen heeft, toen ik tien dagen geleden een bedelbrief stuurde, wat geld overgemaakt. Dank u wel daarvoor. Ik schrijf voor uw en voor mijn plezier, maar het was óók plezierig dat er wat geld binnenkwam.
Verder: dank aan de archeologen, classici, historici en anderen die me ook in het afgelopen jaar weer hebben geholpen. Het gebeurt elke week wel een keer dat ik advies nodig heb en als ik dan iemand app of mail, krijg ik doorgaans heel snel een antwoord.
Het was een herfstige dag, een tikje druilerig en koud, dus toen ik in een plaats kwam waar een restaurantje Da Antonio coffee to go schonk, stapte ik even af. “Maximaal drie klanten”, stond er op de ruit en omdat ik drie mensen zag staan, bleef ik buiten wachten. De man achter de bar gebaarde me echter dat ik binnen kon komen en eenmaal daar begreep ik waarom: twee van de aanwezigen waren zijn familie en stonden in een apart deel van de winkel waar de klanten niet konden komen. Ze bespraken wat familiezaken – in het Italiaans.
Op straat bedacht ik dat ik het leuk had gevonden die taal weer eens te horen en mijn gedachten dwaalden af naar de vraag waarom het Italiaans van deze mensen zo prettig was geweest om naar te luisteren, terwijl ik de klinkerrijke taal doorgaans ervaar als geschetter. Uit dat gepeins werd ik wakker toen ik me realiseerde dat de koffie verdraaid goed smaakte. Kortom, ik was even volmaakt gelukkig. Een moment om te koesteren.
Zoals ik wel vaker heb aangegeven, vind ik het vervelend dat je aan het einde van het jaar in de media die stomme lijstjes krijgt. De “beste boeken” betekent doorgaans vooral nóg meer aandacht voor boeken die al redelijk wat aandacht hebben gehad en dus minder aandacht voor boeken die ook nuttige inzichten zouden bevatten.
Andere lijstjes? De Top-2000 is elk jaar een wonder van stompzinnigheid. Een jaaroverzicht van het nieuws dan? Ik heb 2018 al meegemaakt en als ik een overzicht zoek, kan ik het online wel vinden. Van een serieus journalistiek medium verwacht ik dat het verslag doet van het nieuws, dat er in december evengoed is als in maart of september.
Nu wil ik ook geen zuurpruim zijn, dus dit jaar heb ik eens onderzocht of er niet toch iets tussen zat dat de moeite waard zou kunnen zijn. Ook om mijn aardige boekhandelaar een plezier te doen, die zich dit najaar uitslooft om te tonen dat de lijstjes zelden doubleren, zodat de door mij gevreesde versmalling van het culturele aanbod niet gaat tot het allersmalst. Ik heb dus alle lijstjes die ik in de kranten, in tijdschriften en online kon vinden bekeken om daarmee een nieuw lijstje te maken van wat ik mijns ondanks interessante lijstjes vond. U vindt het “metalijstje” na de break, al vermoed ik dat het de vaste lezers van deze blog, die mijn belangstelling inmiddels wel kennen, niet heel erg zal verbazen. Ik wens u verder een prachtige jaarwisseling en hoop dat u een even prachtig 2019 zult hebben.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.