De Libanese burgeroorlogen (11)

Het Holiday Inn-hotel toont nog altijd de sporen van de gevechten uit de jaren tachtig.
Het Holiday Inn-hotel toont nog altijd de sporen van de gevechten uit de jaren tachtig.

[Dit is het elfde deel van een serie van dertien artikelen. In het vorige artikel beschreef ik hoe een internationale vredesmacht partij werd in het conflict en werd weggebombardeerd. Het eerste deel is hier.]

De strijd was nu heel complex. Een deel was business as usual. Om te beginnen ging in midden-Libanon de oorlog tussen de maronitische milities en de druzen verder. In het zuiden schoot Hezbollah, dat met Iraans geld een civiele infrastructuur opbouwde in de sji’itische gebieden, op het Zuid-Libanese leger en Israël, die weer terugschoten. Tegelijk probeerde de PLO de vluchtelingenkampen weer in handen te krijgen, maar daar werd ze aangevallen door de sji’itische Amal-militie, die weliswaar op zich niet tegen een Palestijnse staat was, maar vreesde dat de terugkeer van de PLO een Israëlische invasie zou uitlokken.

Lees verder “De Libanese burgeroorlogen (11)”

De Libanese burgeroorlogen (10)

"Mideast Madness"
“Mideast Madness”

[Dit is het tiende deel van een serie van dertien artikelen. In het vorige artikel beschreef ik hoe de Libanezen, in de nasleep van de Israëlische invasie, vergeefs zochten naar uitwegen. Het eerste deel uit deze reeks is hier.]

Op dat moment was in het zuiden de volgende fase van de burgeroorlogen al aangebroken. Doordat Israël zich in juli 1983 naar Sidon had teruggetrokken, was er niemand die de Falange of de Lebanese Forces kon tegenhouden, de door de Israëli’s aangewezen bezettingsmachten in het gebied van de druzen. Dezen vochten terug, gefrustreerde maronieten sloegen aan het moorden (onder andere in Kfar Mitta), en de druzen daalden af naar de kust om de Israëlische posities tegenover de Amerikanen over te nemen.

Lees verder “De Libanese burgeroorlogen (10)”

Hezbollah

Hezbollah-vlaggen

Ik blogde onlangs over de ideeën van de islamitische mystici, de soefi’s. Wat aan sommige van hen opvalt, is hun compromisloosheid. Van een van hen, wiens naam me nu even niet te binnen schiet, wordt verteld dat hij zijn zoon doodsloeg toen hij merkte dat de liefde die hij voor het kind voelde zijn liefde hinderde voor de God met Wie hij wilde versmelten.

De anekdote is vanzelfsprekend niet bedoeld om letterlijk te worden genomen. Ze is een provocatie om mensen aan het denken te krijgen, zoals dat ook het geval is in de poëzie van de soefi’s, waarin wijn en erotiek de (voor menige moslim) schokkende metaforen zijn om mensen iets uit te leggen over het goddelijke. Het christelijke “laat de doden de doden begraven” is een andere loot van dezelfde boom.

Lees verder “Hezbollah”

Baalbek

De kleine tempel in Baalbek

Als mensen proberen je een t-shirt te verkopen met daarop het logo van Hezbollah, kijk je vreemd op als je wordt begroet met “sjaloom”. Het overkwam me in Baalbek, in het oosten van Libanon. Dit is sji’itisch gebied, waar je er niet verbaasd van moet opkijken als je naast het portret van Hassan Nasrallah afbeeldingen ziet van Khomeiny en Khamenei. En de bewoners van Baalbek hebben humor, zoveel is duidelijk. Libanezen zijn ongelooflijk aardig.

Maar eerlijk is eerlijk, de meeste bezoekers komen niet naar Baalbek voor de bewoners. Ze komen voor de kolossale antieke tempels. In de regel zijn ze ’s morgens vroeg vertrokken uit Beiroet, en gaan ze rond theetijd weer terug naar hun hotel. Het hele toerisme in Libanon lijkt gebaseerd in Beiroet, en wie naar Baalbek gaat, blijft er niet om er ’s avonds in een restaurant te dineren. Het stadje zelf profiteert dus nauwelijks van westerse inkomsten.

Lees verder “Baalbek”

Toerist in Libanon (8)

Portret van een gesneuvelde. De bloeddruppelachtige tulp linksonder is een symbool van het martelaarschap.

[Achtste verslag van een vakantie in Libanon; deel één is hier.]

Onze laatste dag in Libanon brachten we door in Tyrus. De stad is minstens vier millennia oud en was de moederstad van menige Fenicische kolonie, waarvan Karthago het beroemdste is. De Grieken wisten dat Europa hier door Zeus was geschaakt, Herodotos bezocht de tempel van Melqart en Alexander besteedde de eerste zeven maanden van 332 aan de belegering van de stad, die voor een deel was gelegen op een eiland.

De aanleiding was Alexanders verzoek te mogen offeren in de Melqarttempel, want de Macedonische koning meende dat de godheid identiek was aan zijn voorvader Herakles. In de Semitische culturen mogen echter alleen mensen uit bepaalde families de offers opdragen, en de Tyriërs wezen het godslasterlijke verzoek af. Pas toen Alexander een vloot had, kon hij de stad blokkeren en innemen; de beroemde dam die hij liet bouwen, lijkt bij de bestorming geen rol te hebben gespeeld en kan heel goed pas later zijn voltooid.

Lees verder “Toerist in Libanon (8)”

Toerist in Libanon (6)

De tempel van Venus in Baalbek

[Zesde verslag van een vakantie in Libanon; deel één is hier.]

Naar Baalbek dus, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. We realiseerden ons dat de passen over de Libanon wel eens dichtgesneeuwd zouden kunnen zijn, en omdat ons al was opgevallen dat van de wegen langs Faqra en Machnaqa de eerste vele malen beter was, besloten we die weg te nemen; een omweg, maar we meenden dat we er over de Libanon zouden komen.

Mooi niet dus. Achter Faqra steeg de weg nog verder, zagen we steeds meer sneeuw en kwamen we uiteindelijk bij het punt waar de weg onbegaanbaar werd. Het leuke was dat honderden Libanezen hier aan het snowboarden, skiën en sleeën waren; op de parkeerplaats zelf werd gebarbecued, gerookt en – ongelogen – gedanst. Ik had het voor geen goud willen missen, maar praktisch was het niet.

Lees verder “Toerist in Libanon (6)”